Jak działa marksistowska gospodarka w XXI wieku? Czy można zaplanować gospodarkę bez izolowania kraju? Oto pytania, które możemy sobie zadać, patrząc na Kubę, najbardziej znany socjalistyczny eksperyment na Karaibach, z jego światłami i cieniami.
Kuba była przez cały XX wiek najlepszym przykładem socjalizmu w Ameryce. Od czasu obalenia dyktatora Fulgencio Batisty i triumfu rewolucji kierowanej przez Fidela Castro w 1959 roku gospodarka karaibskiego kraju przekształciła się zgodnie z wytycznymi marksizmu. W tym artykule przeanalizujemy, z czego składa się to doświadczenie, jedno z niewielu przeprowadzonych przez komunizm, które wciąż przetrwały po drugiej stronie Atlantyku.
Charakterystyka strukturalna
Wszystko to doprowadziło do powstania gospodarki zasadniczo innej niż w regionie, w której nie ma wolnego rynku, a najbardziej osobiste decyzje gospodarcze jednostek są regulowane lub przynajmniej silnie wpływają na władze polityczne.
Nie oznacza to, jak zobaczymy później, że uniwersalne prawa nauk ekonomicznych nie obowiązują w tym małym karaibskim kraju, ale sugeruje, że istnieją pewne czynniki strukturalne, które należy wziąć pod uwagę, aby zrozumieć ewolucję swojego modelu produkcyjnego. Najważniejszą z nich jest właśnie ścisła kontrola państwa nad gospodarką.
Zgodnie z zasadami socjalizmu praktycznie wszystkie środki produkcji znajdują się w rękach państwa, a podmioty gospodarcze są całkowicie podporządkowane decyzjom władzy politycznej, sprawowanej w sposób dyktatorski przez rodzinę Castro od 1959 roku. jednocześnie Obywatele prawie nie mają możliwości spożywania produktów, które niewiele wykraczają poza koszyk podstawowych produktów i zostały wcześniej zatwierdzone przez władze, są zmuszeni do korzystania z niewymiennej waluty i doświadczają silnych ograniczeń przy podejmowaniu jakichkolwiek inicjatyw transakcyjnych.
Z drugiej strony usługi publiczne są przedmiotem silnych kontrowersji, ponieważ podczas gdy niektórzy obrońcy Castroism chwalą szeroki zasięg kubańskiego systemu opieki zdrowotnej (wydatki na zdrowie przekraczają 10% PKB, jeden z najwyższych wskaźników na świecie) jego krytycy krytykują naglący brak środków i leków, co prowadzi do przestarzałych i ograniczonych terapii oraz ciągłego nadużywania homeopatii.
Coś podobnego można powiedzieć o systemie edukacyjnym, bo choć można zaobserwować ważny zwiększona umiejętność czytania i pisania oraz poprawę dostępu do uczelni nie da się rozwiać wątpliwości co do jakości prowadzonej edukacji. Z drugiej strony krytycy twierdzą, że od lat pięćdziesiątych podobny postęp w dziedzinie zdrowia i edukacji można zaobserwować także w innych krajach sąsiednich, dlatego trudno byłoby zaklasyfikować to zjawisko jako wyłączne osiągnięcie komunizmu.
Kraj posiada również rozbudowaną sieć infrastruktury, w większości odziedziczoną po okresie zimnej wojny lub nawet początku wieku, kiedy to Amerykanie nadal inwestowali na wyspie. Z tego powodu, choć Kuba była w niektórych okresach punktem odniesienia w infrastrukturze w Ameryce Środkowej, to od końca sowieckich inwestycji w latach 90. przeżywała duże trudności w jej utrzymaniu, co dziś przekłada się na Konstrukcje przestarzałe i zniszczone. Wyraźnym przykładem jest komunikacja: jeśli kubańska sieć telefoniczna była najbardziej rozwinięta na Karaibach w pierwszej połowie XX wieku dzięki inwestycjom firm północnoamerykańskich, takich jak ITT, w 2018 r. korzystanie z telefonów komórkowych jest nadal ograniczone i szacuje się, że tylko jedna trzecia obecnej populacji ma pełny dostęp do internetu. Ogólnie rzecz biorąc, możemy powiedzieć, że kubańska infrastruktura doskonale odzwierciedla jedną ze słabości strukturalnych, która zawsze ciągnęła gospodarkę wyspy: chroniczne uzależnienie od kapitału zagranicznego. W ten sposób obserwujemy postęp w okresach, w których kraj znalazł się w sferze gospodarczej innych (Hiszpania, Stany Zjednoczone, Związek Radziecki), a schyłek w okresach izolacji.
Inną słabością strukturalną jest: brak surowców i zasobów energetycznych w kraju. A priori fakt ten nie musiałby być przeszkodą nie do pokonania (niektóre z najbogatszych krajów świata borykają się z podobnymi problemami), ale wymaga utrzymania dodatniego bilansu handlowego, co z kolei jest możliwe tylko przy gospodarce otwartej na resztę na świecie i przy ciągłej poprawie konkurencyjności. Niestety Kuba w ostatnich dziesięcioleciach nie wyróżniała się w żadnym z tych dwóch aspektów, ponieważ kontrola handlu i inwestycji zagranicznych utrzymywała kraj w stosunkowo dużej izolacji od otoczenia, a brak zachęt do pracy i inicjatyw prywatnych, a także zacofanie technologiczne , nadal obciążać produktywność. Skutkiem tego jest chroniczny deficyt zagraniczny, na który Kubańczycy cierpią na co dzień z powodu niedoborów wszelkiego rodzaju produktów i przerw w dostawie prądu.
Jeśli chodzi o dystrybucję sektorową, możemy powiedzieć, że gospodarka kubańska jest stosunkowo zróżnicowana i z wyraźną przewagą usług (około 70% PKB), chociaż wysiłki w dziedzinie zdrowia i edukacji, o których pisaliśmy wcześniej, oraz przerost biurokracji to zwykle charakteryzuje gospodarki socjalistyczne.
Jednak dzisiaj nadal możemy docenić silna obecność cukru w eksporcie, odziedziczony z czasów kolonizacji hiszpańskiej i pogłębiony na początku XX wieku, aż stał się obok rumu i tytoniu jednym ze znaków rozpoznawczych kubańskiej gospodarki. Od tego czasu waga tych tradycyjnych działań w stosunku do PKB została zmniejszona, ale pozostają one głównym eksportem i dlatego stanowią jedno z nielicznych źródeł wymiany zagranicznej, co (biorąc pod uwagę ponoszony przez kraj deficyt zagraniczny) czyni je istotnymi czynnikami do zapewnić rentowność systemu.
Jednocześnie turystyka zajmuje również poczesne miejsce od lat 90., kiedy zaczęto ją promować, aby zachęcić do wejścia na rynek obcej waluty i złagodzić głęboki kryzys, który spowodował upadek Związku Radzieckiego, do tej pory głównego inwestora i partnera handlowego Kuby . W ten sposób odrodził się sektor, który w pierwszej połowie XX wieku znał już złoty wiek, o którym później rewolucyjny rząd zapomniał. Dziś turystyka jest jednym z głównych rodzajów działalności gospodarczej na Kubie (10% PKB) i posiada rozległą sieć obiektów hotelowych i rekreacyjnych, z których większość znajduje się w rękach wojska.
Jakie dziedzictwo gospodarcze pozostawiła rewolucja kubańska?
W 1959 roku Kuba przewyższyła Meksyk, Kolumbię i Dominikanę pod względem dochodu na mieszkańca. Dziś jest znacznie poniżej trzech.
Istnieje wiele badań, które zagłębiły się w ewolucję kubańskiej gospodarki od czasu przybycia Castrosów, a oceny w tym zakresie są jeszcze bardziej zróżnicowane. Ogólnie rzecz biorąc, obrońcy Castroism twierdzą, że poziom życia na wyspie jest stosunkowo wyższy niż w innych sąsiednich krajach, takich jak Honduras czy Haiti, mimo że kraje te nie podlegają żadnym sankcjom handlowym ze strony większej gospodarki region, Stany Zjednoczone. Z tego punktu widzenia zalety centralnego planowania realizowanego na Kubie byłyby widoczne w obliczu problemów, których inne kraje nie były w stanie rozwiązać poprzez wolny rynek.
Wręcz przeciwnie, przeciwnicy rządu wskazują, że Kuba zawsze była jednym z najbardziej rozwiniętych krajów na Karaibach, co tłumaczy przewagę nad niektórymi sąsiadami, która nie wynikałaby z Castroizmu, ale odziedziczona po poprzednim okresie. Na wykresie możemy znaleźć dowody w tym samym sensie, biorąc za punkt odniesienia inne kraje o podobnych dochodach w 1959 r.: Meksyk, Kolumbię i Dominikanę. W tym dniu Kuba przekroczyła wszystkie trzy pod względem dochodu na mieszkańca. Dziś jest znacznie poniżej nich.
Wniosek z tych dowodów byłby taki, że centralny system planowania wprowadzony na Kubie byłby jedynie a only balast dla wzrostu gospodarczego, i że kraj cieszyłby się dziś większym bogactwem, gdyby utrzymana była gospodarka rynkowa. Rzekome osiągnięcia Castroizmu byłyby zatem jedynie okresami, w których pomoc zagraniczna tymczasowo wzrosła, o czym świadczy fakt, że dochód per capita oznacza tylko dwa silne cykle ekspansji, które chronologicznie pokrywają się z hojnymi składkami Związku Radzieckiego (1962-1984) i Wenezueli (1999-2014).
To jest właśnie jedno z wyzwań dzisiejszej kubańskiej gospodarki: powrót do wzrostu bez liczenia na zewnętrznych sponsorów. Biorąc pod uwagę obecną sytuację, nie będzie to łatwe zadanie, ale wydaje się, że rząd chce ułatwić wejście inwestorów zagranicznych przy zachowaniu planowania gospodarczego: formuła równie paradoksalna, co niepewna, temat naszej publikacji Kuba nadal nie przekonać inwestorów.
