Okres 365 dni, który rozciąga się od określonego dnia kalendarzowego do bezpośrednio poprzedzającego dnia następnego roku, nazywany jest rokiem kalendarzowym. W latach przestępnych zwykle liczy się 366 dni.
Zwykle pojęcie roku kalendarzowego jest używane w odniesieniu do okresu, który trwa od 1 stycznia do 31 grudnia. W przypadku firm i instytucji rok kalendarzowy niekoniecznie musi pokrywać się z rokiem obrotowym lub podatkowym.
Jednak w zachodnim środowisku gospodarczym często jest to rozumiane jako rok kalendarzowy, dostosowując koncepcję do 365 dni, które upływają od pierwszego dnia każdego roku do ostatniego.
Ustalanie początku roku kalendarzowego według sezonowości
W dziedzinie administracji i organizacji działalności gospodarczej zwykle wykorzystuje się termin roku kalendarzowego, aby dostosować go do roku podatkowego. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku firm, które w swojej działalności handlowej charakteryzują się istotną cechą sezonowości.
W takich przypadkach rok kalendarzowy jest ustalany tak, aby najniższy poziom sprzedaży lub produkcji firmy pokrywał się z końcem okresu roku kalendarzowego.
Innymi słowy, kalendarz jest ustalany sezonowo w zależności od charakteru danej firmy lub organizacji.
Zastosowania koncepcji roku kalendarzowego
W środowisku gospodarczym i administracyjnym powszechne jest stosowanie tego pojęcia jako sposobu na określenie limitu lub maksymalnego terminu dokonania płatności, odszkodowania lub ważności konkretnej umowy.
Zatem, gdy wskazano „w roku kalendarzowym”, tekst wskazywałby, że kolejne 365 dni są dostępne po określonej dacie na zgodność z daną klauzulą.
Z drugiej strony często spotykamy się z wyrażeniem „w roku kalendarzowym”. W tym przypadku wskazuje się, że konieczne jest spełnienie określonego wymogu w określonym roku. Na przykład firma kwalifikuje się do dotacji w tym roku, jeśli przekroczyła określoną wielkość sprzedaży w 2018 roku.
