Własność zbiorowa to podejście do własności z bardziej społecznego punktu widzenia, gdzie to grupa jest ich właścicielem i jest za nie odpowiedzialna, a tym samym broni ich indywidualnych interesów jako członków grupy.
Własność zbiorowa znacznie różni się od pojęcia indywidualnej własności prywatnej, podkreślając, że tylko poprzez wspólną własność możliwy jest sprawiedliwszy i bardziej efektywny podział lub podział majątku.
Często ten rodzaj własności zakłada określone środki produkcji lub użytkowanie i eksploatację różnych zasobów naturalnych, których własność jest wspólna dla członków społeczności lub są oni obywatelami określonego terytorium.
W badaniach ekonomicznych istnieją inne sposoby odwoływania się do tego pojęcia, takie jak własność społeczna czy własność wspólnotowa.
Podejście do potrzeby tworzenia zbiorowych własności jest często teoretycznie powiązane z postulatami lewicowymi, takimi jak socjalizm czy komunizm.
Reprezentacje w rzeczywistości zbiorowej własności
Najczęstszymi reprezentacjami wspólnego majątku są spółki lub spółki handlowe z dużą liczbą właścicieli i podziałem ich kontroli. Wśród nich zwróciłbym uwagę na przypadek spółdzielni.
Jednak głębokie zakorzenienie tej koncepcji nie jest powszechne w społeczeństwach kapitalistycznych. Z tego powodu wyraźnym przykładem własności zbiorowej w rzeczywistości są postulaty komunizmu dotyczące państwowej własności środków produkcji.
Poprzez swoją kontrolę i własność państwa komunistyczne skupiają swoje społeczne, polityczne i gospodarcze funkcjonowanie na tej podstawie, że są majątkiem wszystkich obywateli, których zarządzanie należy do administracji publicznej.
W ten sam sposób reaguje na ten argument nacjonalizacja wcześniej prywatnych firm, w większości przypadków zbliżona do socjalizmu czy marksizmu.
Innym przykładem na niższym poziomie byłoby istnienie falansterów, jako mniejszych skupisk ludności, których struktura społeczności opiera się na przesłance własności nieindywidualnej.
