Kantor to placówka, w której osoby należące do określonej grupy mogą kupować produkty po cenach niższych niż na rynku.
Grupy, które historycznie korzystały ze sklepów, są różne: pracownicy tej samej firmy, więźniowie tego samego więzienia, grupy polityczne, wojskowi, wyznania religijne lub związki. Będąc podmiotem non-profit, komisarz może oferować niskie ceny, ponieważ marża wykorzystywana do generowania zysków w normalnym sklepie jest eliminowana.
Dziś sklepy wydają się nieużywane, choć po kryzysie gospodarczym 2008 roku ich liczba wzrosła. Te, które nadal przetrwają, są zwykle zorientowane na pomoc najbardziej pokrzywdzonej populacji. Zazwyczaj są one prowadzone przez organizacje charytatywne, które kupują produkty hurtowo po niskich cenach i, nie dla zysku, mogą je sprzedawać po obniżonych cenach.
Rodzaje komisarzy
W zależności od finansowania sklepy mogą być publiczne lub prywatne:
- Prywatni komisarze
Prywatne sklepy są wykorzystywane przez duże firmy do poprawy warunków życia swoich pracowników i zapewnienia im środków do życia. Dzięki tej liczbie firmy zapewniają swoim pracownikom dostęp do podstawowych potrzeb na korzystnych warunkach. Jest to kluczowa polityka paternalizmu przemysłowego, która dążyła do tego, aby pracodawca zapewniał godne warunki życia swoim pracownikom. W tym celu oprócz finansowania wybudowano sklepy, domy, szkoły, sanitariaty, przestrzenie kulturalne itp. Istnieją również sklepy prywatne finansowane przez organizacje pozarządowe (NGO).
- Komisarze publiczni
Z drugiej strony sklepy publiczne są finansowane przez państwo i są zwykle przeznaczone dla jego urzędników. Obecnie wiele usług publicznych, takich jak transport i edukacja, pełni funkcję komisarzy dla urzędników, ponieważ mają do nich dostęp po niższych cenach niż inni obywatele.
W wielu przypadkach oba rodzaje finansowania są mieszane, w wyniku czego sklepy zarządzane są przez firmy lub organizacje pozarządowe, ale częściowo finansowane przez państwo.
