Konkordat jest umową między Kościołem katolickim a konkretnym państwem, która określa wytyczne współpracy między nimi w celu osiągnięcia obopólnych korzyści.
Najbardziej wiążącym i najistotniejszym porozumieniem w stosunkach państwo-Kościół jest konkordat i jest on zwykle zawierany z krajami o wielkiej tradycji katolickiej. Istnieje wiele krajów, które w taki czy inny sposób zawarły umowy z Kościołem katolickim. Porozumienia niekoniecznie muszą iść w parze z figurą konkordatu, ale zdarzają się też porozumienia cząstkowe, sektorowe czy zwykłe stosunki dyplomatyczne.
Kościół katolicki utrzymuje stosunki dyplomatyczne ze 174 suwerennymi krajami, tylko z 17 nie ma żadnych relacji, z których dziewięć to muzułmanie, a cztery to komuniści.
Ten uważany za pierwszy konkordat pochodzi z 1122 r. między papieżem Kalisto II a cesarzem niemieckim Henrykiem V, który miał na celu zakończenie sporu o inwestyturę, sporu między Rzymem a Świętym Cesarstwem o wyznaczenie wysokich stanowisk kościelnych. Choć konkordaty mają bardzo odległe pochodzenie, większość z nich jest podpisana w XIX i XX wieku.
Zawartość
Konkordaty mają bardzo różnorodną treść, dotyczą wielu tematów: kultury, podatków, edukacji itp.
Zwykle ustanawiają prawo do nauczania religii w szkołach, gwarantują uznanie Kościoła katolickiego oraz wolność kultu i jego rozwoju. Niektóre konkordaty i umowy regulują również zwolnienie Kościoła z płacenia niektórych podatków.
