Deficyt uznaniowy, zwany również uznaniowym deficytem publicznym, jest składnikiem deficytu publicznego, który pokazuje konsekwencje z ekonomicznego punktu widzenia działań fiskalnych rządu danego kraju.
Deficyt uznaniowy jest jedną z części składających się na deficyt typu strukturalnego wraz z deficytem trendowym. Innymi słowy, jest to ważna część tego, co znamy jako deficyt publiczny.
W szczególności deficyt uznaniowy pokazuje efekt polityki fiskalnej podjętej przez rząd lub państwo, w szczególności z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ pojawienie się deficytu publicznego odzwierciedla większą obecność wydatków w stosunku do dochodów na tym terytorium. Jego konstrukcja opiera się na zasadzie, że kraj osiąga potencjalny poziom produkcji (tzw. „pełne zatrudnienie”) i działa w standardowej sytuacji ekonomicznej.
Najbardziej wyrazistym przykładem dziedziny badań nad deficytem dyskrecjonalnym jest analiza, czy wzrost wydatków publicznych w danym miejscu szkodzi gospodarce tego samego. Jeżeli wzrost ten nie przyniesie jednocześnie wzrostu dochodów i pogorszy się całkowity poziom deficytu, to zmienna dyskrecjonalności będzie szczególnie sprawcza.
Odwrotna sytuacja to uznaniowa nadwyżka.
Uznaniowa użyteczność deficytu
Polityka fiskalna, którą podejmuje wiele państw, projektując kontrolę ekonomiczną swoich terytoriów i mieszkańców, znajduje odzwierciedlenie w pojawianiu się deficytów lub nadwyżek. W tym sensie można analizować i oceniać, czy te działania fiskalne mają niewielki lub bardzo duży wpływ na swój wygląd, biorąc pod uwagę inne zmienne, które są już odpowiedzialne za uwzględnienie innych składników deficytu publicznego.
Z tego powodu deficyt uznaniowy jest często wskaźnikiem używanym do zakwalifikowania jako dobrego lub złego zarządzania grupą lub zespołem rządowym w normalnych warunkach gospodarczych.
