Aberratio ictus to termin prawny używany do określenia błędu autora w popełnieniu przestępstwa na podatniku.
Ta figura prawna oznaczająca „błąd w ciosie” jest wykorzystywana w przypadkach, w których sprawca przestępstwa chce popełnić przestępstwo przeciwko konkretnemu podatnikowi, ale ostatecznie z powodu błędu popełnia przestępstwo przeciwko innej osobie , wiktymizując temat inny niż ten, którego chciał autor.
To, co zawodzi, zmierza w kierunku działania przestępczego i przypadkowo rani innego podatnika. Nie chodzi o to, że zdezorientowało to osobę, ale o błąd w samym działaniu.
Przykładem jest chęć popełnienia zbrodni morderstwa przeciwko X przez rozstrzelanie, ale nie trafia w cel i kończy się morderstwem Y.
Rezultatem jest ten, którego chciał autor, czyli śmierć ofiary, ale nie do końca, bo choć osiągnął rezultat (śmierć), to zrobił to w innej ofierze.
Charakterystyka udaru aberracji
Główne cechy tej postaci prawnej to:
- Znajduje się w kryminalnych błędach badanych w prawie karnym.
- Jest to błąd w rzeczywistości, a nie w prawie.
- Jest to przypadkowy i nieistotny błąd faktów.
- Nie wpływa na popełnienie przestępstwa ani naruszenie prawa. Chce popełnić zbrodnię morderstwa i ją popełnia, jedyną rzeczą, która się zmienia, jest ofiara.
- Nie eliminuje winy.
- Nie eliminuje też typowości. Samo przestępstwo reguluje kodeks karny.
- Nie eliminuje też bezprawności. Osoba wiedziała, że jej działania doprowadzą do popełnienia przestępstwa.
- Działa tylko w zbrodniach rezultatu.
Liczby podobne do skoku aberracji i różnic
Musisz zrobić różnice między niektórymi podobnymi liczbami. Musimy więc odróżnić aberratio causae od aberratio delicti.
