Właścicielem ziemi jest osoba, która posiada ziemię, zwłaszcza jeśli są to duże obszary ziemi, na których zwykle rozwija się rolnictwo i/lub hodowla.
Właścicielem ziemi jest wtedy ten właściciel, który posiada rozległe tereny, na których zwykle prowadzona jest działalność gospodarcza.
Słowo „właściciel ziemski” pochodzi od łacińskich słów „terra”, co oznacza ziemię i „mieć”, co oznacza „kto ma”. Może być również używany jako synonim dużego właściciela ziemskiego.
Właściciele ziemscy i władza
Termin właściciel ziemski zawsze kojarzony był z elitą lub arystokracją o sile politycznej, społecznej i/lub militarnej. Aby to zrozumieć, musimy cofnąć się do średniowiecza, gdzie pan feudalny był właścicielem ziemi.
W systemie feudalnym właściciel zapewniał ochronę mieszkańcom swojego latyfundia. W zamian zażądał części produkcji.
Średniowieczni właściciele ziemscy zawsze uważali się za klasę rządzącą, która wykorzystywała tych, którzy pracowali na roli. W ten sposób utrzymywały się silne nierówności ekonomiczne.
W każdym razie można powiedzieć, że właściciel ziemski jest dziś odpowiednikiem pana feudalnego. Jednak po rewolucji przemysłowej uprzywilejowana sytuacja właścicieli ziemskich zaczęła się zmieniać.
FeudalizmWłaściciele ziemscy z epoki nowożytnej
Wraz z wynalezieniem silnika parowego w Wielkiej Brytanii w XVIII wieku rozpoczął się proces zmian technologicznych, który doprowadził do rozwoju miast. Stały się one bardziej istotne jako centrum działalności gospodarczej.
W konsekwencji obszary wiejskie zaczęły tracić populację, tę samą, która emigrowała do miast. W ten sposób właściciele ziemscy stracili część swojej siły ekonomicznej.
Jednak właściciele ziemscy i wielka nierówność między robotnikami rolnymi a ich pracodawcami nadal istniały, szczególnie w Ameryce Łacińskiej. Wtedy to, w połowie XX wieku, pojawiły się silne ruchy społeczne.
Na przykład w latach 70. w Peru doszło do reformy rolnej, dzięki której wielcy właściciele ziemscy zostali wywłaszczeni, dając ziemię rolną chłopom, którzy na nich pracowali.
