Konwencjonalna polityka pieniężna to rodzaj polityki pieniężnej prowadzonej przez bank centralny, który stara się modyfikować stopy procentowe i rezerwy płynnościowe.
Konwencjonalna polityka monetarna próbuje, w sposób prosty i prosty, obniżyć lub podnieść cenę pieniądza. Słowo konwencjonalny odnosi się do tradycyjnego lub zwykłego. Z tego możemy wywnioskować, że konwencjonalna polityka pieniężna realizuje proste środki.
Bank centralny zwykle dąży do:
- Kontroluj inflację
- Zmniejszyć poziom bezrobocia
- Zwiększenie wzrostu gospodarczego
- Popraw bilans płatniczy
Aby osiągnąć te cele, wykorzystuje różne mechanizmy. Od najprostszych (konwencjonalna polityka pieniężna) do najbardziej złożonych i agresywnych (niekonwencjonalna polityka pieniężna).
Instrumenty konwencjonalnej polityki pieniężnej
Jako pierwsze zostaną wykorzystane instrumenty lub mechanizmy konwencjonalnej polityki pieniężnej. Innymi słowy, aby osiągnąć swoje cele, bank centralny wykorzystuje te instrumenty. Konwencjonalne instrumenty polityki pieniężnej to:
Operacje otwartego rynku
Jego celem jest zastrzyk lub odprowadzenie płynności do systemu finansowego poprzez operacje na rynku wtórnym. Ma na celu kontrolę stóp procentowych, sygnalizowanie polityki pieniężnej i zarządzanie płynnością rynków finansowych. Jest to najważniejszy element polityki pieniężnej banku centralnego. Ponadto są to te, które odzwierciedlają oficjalną stopę procentową. W tym sensie konwencjonalne narzędzia to:
- Główne operacje finansowe (MRO): Zapewniają krótkoterminową płynność. Operacje wygasają co tydzień.
- Operacje finansowania długoterminowego (OFPML):Staraj się zarządzać płynnością przez dłuższy czas. Zapadalność zwykle waha się od jednego miesiąca do trzech miesięcy.
W ramach operacji otwartego rynku istnieją jeszcze dwa rodzaje operacji. Jednak ze względu na swój charakter nie mieszczą się one w definicji konwencjonalnej polityki pieniężnej.
Obiekty stałe
Obiekty stałe to bardzo krótkoterminowe oprocentowanie (1 dzień). Za ich pośrednictwem bank centralny próbuje zasilić lub wycofać płynność z systemu. W ten sam sposób wskazują na inklinację polityki pieniężnej. Obiekty stałe to dwa:
- Kredyt krańcowy: Jest to stopa procentowa, której bank centralny wymaga od innych banków, aby pożyczyć pieniądze na noc.
- Depozyt kaucyjny: Odnosi się do stopy procentowej oferowanej przez bank centralny innym bankom za jednodniową lokatę pieniędzy.
Obiekty stałe są powiązane z głównymi operacjami finansowymi. W taki sposób, że z każdego z nich dodawany jest lub odejmowany zmienny procent.
Rezerwy minimalne
Rezerwy obowiązkowe są znane jako wskaźnik gotówkowy, stopa rezerwy obowiązkowej lub rezerwa obowiązkowa banku. Jest to procent gotówki, który bank musi przechowywać w oparciu o depozyty. Ich celem jest kontrolowanie płynności w bardzo krótkim terminie (1 dzień). Bank centralny modyfikuje ten współczynnik w zależności od tego, czy chce zwiększyć czy zmniejszyć płynność systemu. Jeśli chcesz zwiększyć płynność, zmniejszasz ją. Podobnie, jeśli chcesz wyssać płynność z systemu, zwiększasz ją.
Krótko mówiąc, konwencjonalna polityka pieniężna składa się z instrumentów powszechnie stosowanych przez bank centralny do regulowania gospodarki. Mechanizmy, które nie są powszechnie stosowane, nazywane są środkami niekonwencjonalnymi.
