Nieświadomość to cecha lub stan umysłu, który wpływa na osobę. Nieświadomość to pojęcie szeroko stosowane w dziedzinie psychologii. Jest używany, gdy dana osoba rozwija zachowania, które pozostają niezauważone, nawet przez samą osobę. Oznacza to, że działania te nie zależą od woli jednostki.
Mówienie o nieświadomości lub stanie nieświadomości nie jest łatwym zadaniem. I mówimy o określeniu, które odnosi się do tego, co dzieje się na poziomie mentalnym, ale pozostaje niezauważone przez sam podmiot, który nie jest tego świadomy, nigdy lepiej tego nie mówi. W dziedzinie psychologii, a także w różnych rodzajach psychologii, które ją tworzą, bardzo często używają tego terminu.
Aby wpaść na pomysł, wyobraź sobie, kiedy ktoś dotyka naszej twarzy lub zamierza to zrobić, i nieświadomie zamykamy oczy. Nasz mózg, widząc zagrożenie, zarządzał zamknięciem oczu, bez zastanawiania się, jakie działania należy podjąć.
Zygmunt Freud opiera się na tej koncepcji i wykorzystuje ją jako fundamentalną podstawę swoich teorii.
Człowiek wykonuje czynności lub zachowania świadome lub nieświadome. W pierwszym jest obecny, uświadamia sobie, co robi lub wcześniej planował to wykonać.
Mówiąc o nieświadomych zachowaniach, osoba wykonuje je automatycznie, nie zdając sobie sprawy, że mają miejsce. Na przykład, kiedy oddychamy.
W innych przypadkach termin ten odnosi się do osoby, która postępuje lekkomyślnie, nie mierząc konsekwencji swoich działań, a także ryzyka. Odnosi się również do osoby, która straciła przytomność i dlatego nie może dostrzec tego, co ją otacza.
Jak działa nieświadomość?
Tak więc nieświadomość działa w następujący sposób:
- Nieprzytomny rejestruje i zapisuje każdy szczegół dotyczący sytuacji, których codziennie doświadczamy. Jest jak dysk twardy komputera, na którym wszystko jest przechowywane.
- Myśli, odczucia, emocje lub doświadczenia są przechowywane w nieświadomości. A wszystko to bez wiedzy podmiotu.
- Te informacje, które są rejestrowane, służą jako podstawa naszego umysłu do reagowania na określone sytuacje. Na przykład, jeśli na podstawie informacji zarejestrowanej w nieświadomości nasz umysł oceni, że sytuacja jest niebezpieczna, uruchomią się niezbędne mechanizmy do odpowiedniego działania. Przypomnijmy sobie opisany powyżej przypadek oczu.
- Umysł nie rozróżnia, czy coś jest prawdziwe, czy nie. Na przykład, kiedy wyobrażamy sobie nieprzyjemną sytuację, odżywają uczucia i wspomnienia podobne do tych, które miały miejsce w tamtym czasie.
- Nieświadomość nie dokonuje ocen wartościujących i jest zawsze połączona z teraźniejszością.
- Nieświadomość identyfikuje się z jaźnią, nie z tym, co dzieje się z innymi, ale z doświadczeniami, które sam przeżywasz.
Nieprzytomność według Zygmunta Freuda
Za ojca psychoanalizy uważa się neurologa Zygmunta Freuda. Freud, podobnie jak jego teorie, były badane przez lata i nadal są aktualne.
W trakcie swojej kariery była odpowiedzialna za badanie i badanie umysłów swoich pacjentów, w tym jej córki Anny Freud.
Według Freuda jego pacjenci byli ofiarami swoich wspomnień, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii seksualnych i że były one w podświadomości.
Został za to bardzo skrytykowany przez profesjonalistów z branży, jednocześnie zaczął opracowywać swoje teorie na temat snów w odniesieniu do psychoanalizy.
«Jest to największy krąg, który zawiera w sobie najmniejszy krąg świadomości; każda świadomość ma swój wstępny krok w nieświadomości, podczas gdy nieświadomość może zatrzymać się na tym kroku i nadal domagać się pełnej wartości jako aktywność psychiczna ”, relacjonował Freud.
Tymi słowami Zygmunt Freud zdefiniował nieświadomość. Odwołując się do swojej teorii, przedstawia nieświadomość jako kompozycję racjonalnych i emocjonalnych elementów, które są wyparte, ponieważ stanowią problem dla świadomego umysłu.
