Korporatyzm to doktryna głosząca, że społeczeństwo musi być zorganizowane w oparciu o stowarzyszenia lub gildie reprezentujące interesy określonych grup. W ten sposób instytucje te będą negocjować za pośrednictwem swoich przedstawicieli z państwem w celu określenia polityki gospodarczej i społecznej.
Oznacza to, że korporacjonizm tworzy system gospodarczy i polityczny, w którym decyzje są podejmowane przez instytucje, a nie przez jednostki.
Patrząc z innego punktu widzenia, w ramach tego schematu liderzy organizacji mają uprawnienia do podpisywania lub formalizowania umów społecznych. . Te z kolei określą warunki, na jakich będą nawiązywane stosunki handlowe i pracownicze.
Należy zauważyć, że doktryna ta miała za swój początek Europę między końcem XIX a początkiem XX wieku. W związku z tym był początkowo stosowany przez rządy faszystowskie, takie jak rząd Benito Mussoliniego we Włoszech, który utworzył Ministerstwo Korporacji w 1929 r., Narodową Radę Korporacyjną w 1930 r. oraz Izbę Fascio i Korporacji w 1939 r.
Trzy fronty
Korporatyzm można też postrzegać jako negocjacje między trzema frontami:
- Stowarzyszenia biznesowe: Organizacje, które można pogrupować według sektora, na przykład rolnictwo lub tekstylia.
- Związki pracowników: Związki, które poprzez swoich przedstawicieli starają się kierować skargi pracowników.
- Stan: Podmiot, który działa jako mediator między dwoma powyższymi.
Biorąc powyższe pod uwagę, korporacjonizm może w mniejszym lub większym stopniu obejmować pracowników. To zależy od siły związków w negocjacjach.
Korporatyzm i kontrola państwowa
Jednym z pytań dotyczących korporacjonizmu jest to, że jest on używany przez państwo jako narzędzie kontroli. W ten sposób przywódcy związkowi i rząd łączą siły, osiągając porozumienia, które ostatecznie faworyzują więcej liderów biznesu.
Może się to odbywać na różne sposoby, na przykład przez oddanie urzędów politycznych przywódcom związkowym lub po prostu poprzez promowanie ich osobistych interesów.
Podobnie robotnicy, pod wpływem lub zmuszani przez swoich przedstawicieli, stają po stronie rządu. W ten sposób prezydent lub pierwsza władza dyżurna dąży do konsolidacji swojej władzy.
Na przykład Argentyna jest znana z tego, że jest krajem z silnymi związkami, a zaczęło się to w połowie XX wieku. Od lat czterdziestych generał Juan Domingo Perón, który dokonał zamachu stanu, zaczął negocjować z różnymi związkami, aby zaoferować im świadczenia. To w zamian za ich wsparcie polityczne.
W ten sposób Perón zaczął budować sieć związków lojalnych wobec rządu, umacniając swoją dominację. Może to być przykład zastosowania ideologii korporacyjnej.
