Emisja w ekonomii odnosi się do czynności polegającej na wprowadzeniu do obrotu określonego papieru wartościowego lub tytułu przez podmiot gospodarczy. Zarówno na poziomie spółek, jak i krajów istnieje wiele rodzajów papierów wartościowych, które należy wyemitować w celu uzyskania wynagrodzenia.
Biorąc pod uwagę definicję emisji, w szerszym ujęciu można zauważyć, że kraje emitują pieniądze lub dług publiczny. Tymczasem firmy mają możliwość wydawania akcji lub innych dokumentów, takich jak czeki czy weksle.
Pojęcie emisji jest szeroko stosowane w polityce pieniężnej, ekonomiczno-finansowej i coraz częściej na giełdzie.
W tym sensie wygodnie jest rozróżnić emisje na poziomie mikroekonomicznym i makroekonomicznym. Na poziomie mikroekonomicznym problem koncentruje się na firmach i organizacjach. Ze swojej strony, z makroekonomicznego punktu widzenia, jest ona bardziej ukierunkowana na rolę krajów lub narodów w spektrum gospodarczym.
W obu kategoryzacjach można podsumować, że celem problemu jest uzyskanie wynagrodzenia. Innymi słowy, jest to mechanizm pozyskiwania zasobów gospodarczych składający się z systemu wymiany lub rynku.
Emisja papierów wartościowych przez podmioty gospodarcze
W sprawach finansowych wszelkiego rodzaju spółki prawa handlowego mają możliwość wystawiania szerokiej gamy tytułów lub dokumentów jako środków finansowania lub jako instrumentów spekulacji.
Najczęstszym rodzajem emisji w codziennej gospodarce prywatnej jest emisja akcji przez spółki. Aby możliwe było jego kupno i sprzedaż na giełdzie.
Istnieje również wiele innych bieżących instrumentów finansowych, takich jak swapy, kontrakty terminowe, weksle itp. Wszystkie z nich prawdopodobnie zostaną wydane w ramach regulacyjnych nadzorowanych przez różne oficjalne instytucje.
Zwykle każda emisja wiąże się z premią emisyjną lub kosztem związanym z wprowadzeniem aktywów do obrotu.
Emisja z krajowego punktu widzenia
Różne kraje, unie gospodarcze lub banki centralne na całym świecie są w stanie emitować walutę jako sposób kontrolowania swojej polityki pieniężnej.
Jednocześnie dysponują narzędziem finansowania emisji długu publicznego, bonów skarbowych czy obligacji rządowych. Wszystkie służą państwom do kontrolowania tworzenia bogactwa i dobrobytu na ich terytoriach. Podobnie służą do zarządzania najbardziej wydajną dystrybucją lub alokacją tego samego.
