Strefy docelowe to umowy, w których co najmniej dwa kraje zgadzają się na utrzymanie kursu wymiany między swoimi walutami w określonym przedziale. Oznacza to, że wskazuje na stabilność kursu walutowego.
Innymi słowy, strefy docelowe to traktaty, które pozwalają na handel parą (lub grupą) walut po cenie, która utrzyma się bez większej zmienności.
Ten rodzaj systemu nie jest tak sztywny jak stały kurs walutowy. Wymaga to jednak większego zaangażowania ze strony władz monetarnych w porównaniu z elastycznym kursem walutowym.
Charakterystyka obszarów docelowych
Charakterystyka obszarów docelowych obejmuje:
- Pozwala to oferować większą pewność podmiotom gospodarczym. Innymi słowy, zmniejsza się ryzyko kursowe, dzięki czemu eksporterzy i importerzy mogą z większym marginesem bezpieczeństwa szacować wyniki swojej działalności.
- Biorąc pod uwagę poprzedni punkt, strefy docelowe pozwalają zachęcać do handlu między uczestniczącymi narodami.
- Umowy mogą podlegać różnym stopniom elastyczności, umożliwiając dopuszczenie zmian, na przykład o 1% lub 3% powyżej i poniżej poziomu kursu walutowego.
- Aby utrzymać kurs walutowy w docelowym zakresie, interweniuje władza monetarna. To poprzez różne instrumenty, takie jak bezpośredni zakup lub sprzedaż waluty lub transakcji repo.
Przykład stref docelowych
Przykładowe obszary docelowe można zastosować w Unii Europejskiej (UE) za pośrednictwem mechanizmu kursów walutowych (ERM). Zapewnia to ramy do zarządzania ceną euro w stosunku do waluty kraju, który nie należy do strefy euro, ale należy do Wspólnoty Europejskiej.
Obecnie ERM obejmuje tylko walutę Danii. W ten sposób korona duńska przystąpiła do ERM II 1 stycznia 1999 r., zobowiązując się do utrzymania kursu wymiany 7,46038 koron za euro. To z wąskim pasmem wahań ± 2,25%.
