Daniel Lacalle jest hiszpańskim ekonomistą urodzonym w 1967 roku. Posiada dyplom z nauk ekonomicznych i biznesowych Uniwersytetu w Madrycie. W swojej karierze pracował jako zarządzający funduszami i profesor ekonomii, nie zapominając o swojej zwykłej współpracy z różnymi mediami.
Naukowo ukończył studia ekonomiczne i biznesowe na Uniwersytecie w Madrycie i poszerzył swoje szkolenie o studia podyplomowe w IESE Business School oraz tytuł magistra badań ekonomicznych na Katolickim Uniwersytecie w Walencji.
Po kryzysie gospodarczym z 2008 roku jej popularność wzrosła dzięki obecności w licznych mediach. Poza obecnością w mediach jest autorem kilku książek o tematyce ekonomicznej, aw swojej karierze nauczycielskiej był profesorem w IE Business School.
Ale jeśli Daniel Lacalle wyróżniał się czymś, to ze względu na jego doświadczenie jako menedżera portfela. I chodzi o to, że firma PIMCO, w której pracował przez siedem miesięcy, skorzystała z jego usług, aby ukryć odejście Billa Grossa, guru inwestycyjnego zwanego „królem obligacji”.
Wolność gospodarcza
Lacalle jest uważany za liberalnego ekonomistę, więc opowiada się za jak najmniejszą ingerencją państwa w gospodarkę. Według Daniela Lacalle państwo nie powinno ingerować w poszczególne decyzje jednostek.
Rola sektora publicznego w gospodarce
Również w odniesieniu do jego stanowiska w odniesieniu do sektora publicznego, był bardzo krytyczny wobec tworzenia zbyt wielu organów publicznych, które uważa za niepotrzebne i które stanowią obciążenie dla gospodarki i społeczeństwa.
Lacalle argumentuje, że sektor publiczny musi dostosować się do rzeczywistych potrzeb społeczeństwa i że bez dobrze prosperującego sektora prywatnego niewykonalne będzie finansowanie sektora publicznego, który może świadczyć dobre usługi. Innymi słowy, konieczne jest promowanie wolności gospodarczej sektora prywatnego, aby mógł on generować dobrobyt i aby sektor publiczny mógł istnieć.
Podatki i dotacje
Jeśli chodzi o politykę fiskalną, opowiada się za niskimi podatkami, aby pobudzić gospodarkę. W tym aspekcie dotyczy to zwłaszcza obniżenia podatków i składek na ubezpieczenia społeczne dla małych i średnich firm oraz osób samozatrudnionych.
W przypadku dotacji do niektórych sektorów, w szczególności energetyki (węgiel, energia odnawialna) jest zupełnie odwrotnie. Według Daniela Lacalle, subsydia podnoszą ceny, z którymi muszą się zmierzyć konsumenci.
Rynek pracy
Jedną z dziedzin ekonomii, o której Lacalle wypowiadał się najwięcej, jest rynek pracy. Ekonomista madrycki jest więc zdecydowanym obrońcą tak zwanej elastyczności pracy. Oznacza to deregulację rynku pracy, w ramach której znoszone są ograniczenia w zatrudnianiu i zwalnianiu pracowników. Dlatego Daniel Lacalle poparł reformę pracy z 2012 roku, choć uważa, że powinna być ona głębsza.
Lacalle twierdzi, że pracodawcy poświęcają zbyt wiele wysiłku na opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne, podczas gdy naprawdę ważne jest zapewnienie pracodawcy ułatwień w zatrudnianiu. Według Daniela Lacalle musimy postawić na swobodę umów i obniżenie kosztów pracy. W ten sposób, dzięki elastycznemu prawu pracy, sektor prywatny będzie się rozwijał, a koniunktura gospodarcza wzrośnie.
Przedsiębiorczość i tworzenie biznesu
Odnosząc się do skutków zwolnienia dla ludności, Lacalle stwierdza, że należy przestać postrzegać to jako coś traumatycznego, że utrata pracy to nie koniec. Istnieją zatem inne alternatywy, takie jak przedsiębiorczość lub samozatrudnienie. Ponadto, jeśli chodzi o przedsiębiorczość, opowiada się za ułatwieniem przy tworzeniu firm, nie zapominając, że należy wspierać rozwój małych i średnich firm.
