Tajemnica bankowa to prawo instytucji finansowej do nieujawniania prywatnych informacji swoich klientów właściwym organom podatkowym. Zwykle jest uważany za specyficzny wariant tajemnicy zawodowej, choć dopuszcza wiele wyjątków.
Podobnie jak inne rodzaje tajemnicy zawodowej, tajemnica bankowa obejmuje wszystkie informacje, jakie podmiot posiada o swoim kliencie, a także wszelkie działania wynikające z jego współpracy z nim. Jednak główna różnica w stosunku do konwencjonalnej tajemnicy zawodowej polega na tym, że bankowość może oznaczać niepublikowanie danych prywatnych w obliczu wymogów administracji publicznej.
W ten sposób istnieją różne stopnie tajemnicy bankowej, od ochrony informacji o klientach przed opinią publiczną po najwyższy poziom prywatności.
Wyjątki od tajemnicy bankowej
Zwykle istnieją wyjątki przewidziane w przepisach finansowych, na przykład gdy trwa dochodzenie w sprawie możliwych przestępstw. Oznacza to, że w wielu przypadkach bank może nie przekazywać danych o swoich klientach przed administracją publiczną, ale byłby do tego zmuszony przed organami wymiaru sprawiedliwości.
Na początku XXI wieku tajemnica bankowa istniała w krajach takich jak Szwajcaria czy Luksemburg oraz w tzw. „rajach podatkowych” (Monako, Singapur, Kajmany itp.), wywołując silne kontrowersje, gdyż czasami innym trudno jest walczyć z uchylaniem się od płacenia podatków i praniem brudnych pieniędzy. Zwykle tajemnica bankowa jest zwykle kojarzona z bardzo małymi krajami, ponieważ w większych państwach przejrzystość fiskalna może być poważnie utrudniona. Istnieją jednak również przypadki krajów, które, nie będąc mikropaństwami, stosują tajemnicę bankową, takich jak Liban i Republika Dominikany.
