Model Millera i Orra obejmuje zestaw technik i decyzji dotyczących zarządzania finansami przedsiębiorstwa oraz w celu osiągnięcia równowagi uznanej za optymalną dla niego w oparciu o jej cechy.
Model ten zapoczątkowany przez Millera i Orra pod koniec lat 60. ubiegłego wieku zakłada, że w firmie wpływy i wypływy gotówki zwykle nie są stałe, ze względu na jej własną codzienną działalność. Są więc przypadkowe.
Dzieje się tak, ponieważ najczęściej zarówno dochody, jak i wydatki nie są regularne i mają związek z lepszymi lub gorszymi dniami z komercyjnego punktu widzenia.
Na poziomie podstawowym, poprzez zastosowanie modelu Millera i Orra, firma jest w stanie ocenić swoją zdolność przetrwania i adaptacji w momentach braku płynnego pieniądza lub gotówki, będąc w stanie utrzymać swoją działalność gospodarczą z pewną normalnością.
W tym sensie nieprzewidywalność przepływów pieniężnych powinna wpływać na podejmowanie decyzji inwestycyjnych dla firmy, tak aby poprzez zakup i sprzedaż tymczasowych aktywów finansowych (takich jak depozyty) zarządzanie skarbem państwa było zrównoważone i odpowiedzialne.
Reprezentacja modelu Millera i Orra
Istnieje pole ograniczone dolną i górną granicą, które graficznie przedstawia zakres możliwości, wśród których znajduje się optymalna równowaga:
W celu obliczenia limitów Miller i Orr stwierdzają, że:
Gdzie H to górna granica, a Z to optymalna równowaga. Ze swojej strony dolny limit L jest regularnie ustalany przez kierownictwo finansowe firmy.
Obliczenie optymalnego salda w skarbcu wyglądałoby następująco:
Gdzie Z jest optymalnym saldem, b kosztem konwersji, X2 wariancją dziennych sald gotówkowych firmy, i i kosztem alternatywnym trzymania pieniędzy w skarbcu
Odczyty modeli Millera i Orra
Gdy saldo zbliża się do powyższego limitu (występuje nadwyżka skarbu), spółka musi skupować papiery wartościowe w celu zmniejszenia istniejącego salda, natomiast jeśli zbliża się do limitu poniżej, konieczne jest przeprowadzenie sprzedaży tytułów.
Zwykle uważa się, że firmy o większej zmienności przepływów powinny ustalić większą separację w swoich górnych i dolnych limitach, aby osiągnąć większą stabilność i uniknąć podejmowania pochopnych decyzji inwestycyjnych lub nadmiernie ryzykownych (ze względu na zmienność cen, wielokrotnie).
Z drugiej strony możliwość kupna i sprzedaży inwestycyjnych papierów wartościowych będzie w dużej mierze zależeć od związanych z tym kosztów lub kosztów transakcyjnych oraz stóp procentowych istniejących na rynku w danym momencie.
Wreszcie w badaniu ekonomicznym uznano, że model ten reprezentuje ewolucję modelu Tobina i Baumola, w którym główną różnicą pojęciową jest pojawienie się losowości charakterystycznej dla przepływów.
