Obliczenie, w matematyce, odnosi się do procedury, z ustalonymi krokami, dzięki którym można osiągnąć wynik operacji. To z pewnych danych, których wartość liczbowa może, ale nie musi być znana.
Obliczenia, z innej perspektywy, próbują oszacować wielkość zmian zmiennych, a także określić pomiary, takie jak długości, powierzchnie, objętości itp.
Obliczenie również można zdefiniować, warte nadmiaru, jako czynność obliczania. To znaczy, aby wykonać operację arytmetyczną lub algebraiczną.
Należy zauważyć, że obliczenia arytmetyczne polegają na dodawaniu, odejmowaniu, mnożeniu, dzieleniu lub wykonywaniu innych operacji na liczbach. Natomiast w dziedzinie algebry wykonuje się te same procedury, tylko na bardziej abstrakcyjnym poziomie i zamieniając liczby na litery (gdy wartość jest nieznana).
Jak sugerujemy linie powyżej, obliczenia są powiązane z geometrią, co jest konieczne, aby znaleźć pomiary, które przedstawiają figury geometryczne, takie jak ich obwód i objętość.
Rachunek ma zastosowanie w różnych dziedzinach zawodowych, takich jak architektura, inżynieria, informatyka, rachunkowość, ekonomia i finanse.
W tym sensie mamy do czynienia z kalkulacją aktuarialną. Jest to forma matematyki stosowanej, która służy do przewidywania lub symulacji określonych zdarzeń gospodarczych. Z drugiej strony rachunek wektorowy to analiza wektorów w dwóch lub więcej wymiarach.
Pochodzenie obliczeń
Historia obliczeń rozpoczęła się w starożytnej Grecji, z postaciami takimi jak Eudoxus, który zaproponował model planetarny oparty na modelu matematycznym. Również Archimedes, który wśród swoich licznych wkładów zbliżył się do wartości π. W tym czasie położono fundamenty m.in. do obliczania wymiarów figur geometrycznych.
Później, w IX wieku, kluczowy był wkład al-Juarismiego, matematyka i astronoma uważanego za ojca algebry. Napisał „Kompendium kalkulacji przez reintegrację i porównanie”. Wszystko to około 820 roku naszej ery.
W XIII wieku Leonardo z Pizy, czyli Fibonacci, zaczął rozpowszechniać użycie cyfr arabskich w przeciwieństwie do cyfr rzymskich. Opisał również szereg zwany ciągiem Fibonacciego, który zaczyna się od zera i jedynki, a każda następująca po nim liczba jest sumą dwóch poprzednich. Ta sukcesja jest ważna w dziedzinach takich jak informatyka.
Nie można też nie wspomnieć o René Descartes, uważanym za ojca geometrii analitycznej (gałęzi matematyki zajmującej się badaniem figur geometrycznych poprzez opisywanie ich za pomocą równań algebraicznych) oraz Blaise’a Pascala, który pracował nad rachunkiem prawdopodobieństw.
Nieskończenie małe obliczenia
Rachunek nieskończoności to dział matematyki poświęcony badaniu granic, pochodnych, całek i szeregów nieskończonych.
Należy zauważyć, że obliczając pochodną, analizujemy, jak zmienia się wartość funkcji wraz ze wzrostem lub spadkiem zmiennej niezależnej. Z drugiej strony całkowanie jest operacją przeciwną do wyprowadzania i składa się z sumy nieskończonego zbioru dodatków.
Na koniec należy również zauważyć, że w tej dyscyplinie wyróżniają się takie nazwiska jak Gottfried Leibniz i Isaac Newton. Tak więc badania te prowadzone są od XVII wieku.
