Suwerenność konsumentów to wolność i władza, którymi cieszą się konsumenci na wolnym rynku. Oznacza to zdolność konsumentów do decydowania, które towary i usługi chcą konsumować, a których nie.
Suwerenność konsumenta to swobodna zdolność konsumenta do wyboru tych towarów i usług, które chce skonsumować. W tym celu wolny rynek umożliwia konsumentom, w oparciu o szereg zmiennych, decydowanie, jakie dobra i zasoby chcą nabyć.
Zmiennymi, które mają wpływ na zakup, mogą być jakość lub cena, natomiast poprzez zakup mogą zdecydować, która zmienna jest bardziej istotna.
Z kolei suwerenność konsumentów pozwala firmom dostosować się do rzeczywistego popytu, ponieważ użytkownicy konsumują to, czego potrzebują, ukierunkowując podaż firm. Podstawowy filar nurtów myśli ekonomicznej opowiadających się za gospodarkami rynkowymi.
Jakie powody determinują suwerenność konsumentów?
Wśród głównych powodów, które determinują nabycie towaru lub zasobu przez konsumenta, można znaleźć jakość i cenę. Nie są to jednak jedyne zmienne, które skłaniają konsumenta do dokonania określonego zakupu.
Oznacza to, że istnieje więcej motywacji, które mogą wpłynąć na decyzję konsumenta.
Wśród nich możemy wyróżnić następujące:
- Cena.
- Jakość.
- Preferencje konsumentów.
- Kultura i środowisko.
- Reklama i marketing.
- Poziom edukacji.
- Miejsce zamieszkania.
- Poziom ekonomiczny.
- Stan cywilny jednostki.
Waga i waga, jaką każda z tych motywacji reprezentuje w jednostce, zależy od niej samej. Innymi słowy, suwerenność konsumenta polega na tym, że jednostka jako wolna osoba decyduje o zakupie w oparciu o swoje interesy.
Pochodzenie suwerenności konsumenta
Termin ten był promowany przez Williama Hutta w odpowiedzi na coraz bardziej zintegrowany keynesizm w gospodarce krajów.
Jednak dopiero w XIX wieku austriacki ekonomista Ludwig von Mises sformułował koncepcję suwerenności konsumenta. Czyni to poprzez wyjaśnienie procesów podaży i popytu oraz ich wpływu na orientację rynkową.
W tym sensie von Mises wyjaśnił, że pomimo tego, że przedsiębiorcy i kapitaliści posiadają czynniki produkcji, a tym samym władzę, nie mogą kierować wolnym rynkiem, ponieważ suwerenność konsumenta narzuca kierunek, w jakim powinna podążać gospodarka. podaż, w oparciu o suwerenny popyt konsumencki.
Dla Misesa ta suwerenność konsumentów jest jak demokratyczny proces głosowania. Aby to zrobić, Mises nawiązuje do firm tak, jakby były partią polityczną, a także do zakupów konsumenckich, takich jak głosowanie, które pozwala im rządzić. Jak widać próba zademonstrowania procesu demokratycznego polegającego na tworzeniu gospodarek rynkowych, zdominowanych przez konsumentów, a nie przez interwencjonizm.
Z drugiej strony, w opozycji była opinia ekonomisty Murraya Rothbarda. Rothbard, Austriak i anarchokapitalista, był przeciwny teorii Misesa. Dla Rothbarda termin ten nie został poprawnie sformułowany, ponieważ zawierał pojęcie suwerenności, jest to termin polityczny i obejmuje aspekty, które nie dopasowują się precyzyjnie do dominacji wolności, podobnie jak fakt, że kupujący, W oparciu o swoje interesy , wybierz ten lub inny produkt.
W tym sensie Rothbard nie uważa za konieczne nazywania tego procesu suwerennością, a także procesem demokratycznym. Dla Rothbarda demokracja nie odpowiada wiernie liberalizmowi, ponieważ demokracja reprezentuje większość, podczas gdy z drugiej strony mniejszości pozostają na lewo.
Rola konkurencji
Dla Misesa koncepcja suwerenności konsumenta jest koncepcją, która właśnie wymaga systemu konkurencji, który reguluje się popytem. Innymi słowy, suwerenność konsumentów jest możliwa tylko wtedy, gdy przede wszystkim mamy gospodarkę rynkową. Po drugie, mamy niejednorodną ofertę, oferowaną przez dużą liczbę firm (konkurencja rynkowa).
Na rynkach kontrolowanych przez kartele, monopole lub inne instytucje antyrynkowe nie można egzekwować suwerenności konsumentów. Innymi słowy, na rynkach, na których konkurencja jest minimalna, konsument odczuwa ograniczenie swojej suwerenności, a zatem nie ma władzy.
