Akt publiczny jest aktem notarialnym, za pomocą którego rejestrowana jest umowa lub czynność prawna.
Oznacza to, że akt publiczny jest dokumentem, za pomocą którego notariusz poświadcza zdarzenie, na przykład podpisanie umowy. W ten sposób weryfikuje treść tego samego, pozostawiając dowód jego istnienia oraz w momencie jego podpisania (przez notariusza i uczestników).
Akt publiczny będzie zawierał jedno lub więcej oświadczeń osób, które są częścią umowy lub danego aktu.
Notariusz ze swojej strony musi zażądać szeregu dokumentów, które są zwykle wymagane jako wymóg prawny, takich jak dokumenty tożsamości umawiających się stron.
W ten sposób notariusz podpisując akt publiczny nadaje moc prawną zakwestionowanemu faktowi, pozostawiając jego zapis dla większego bezpieczeństwa uczestników. Ponadto, w stosownych przypadkach, rejestracji można dokonać w rejestrach publicznych.
Należy zauważyć, że wszyscy zaangażowani muszą być obecni przy podpisaniu aktu publicznego lub, w przypadku jego braku, musi być obecny ktoś, kto może działać jako odpowiedni przedstawiciel zainteresowanej strony.
Innym sposobem wyjaśnienia czynu publicznego jest upublicznienie dokumentu prywatnego. To poprzez podpis notariusza.
Fakty, które zwykle wymagają aktu publicznego
Niektóre fakty, które zwykle wymagają aktu publicznego, to:
- Kupno i sprzedaż nieruchomości.
- Utworzenie korporacji lub firmy.
- Przyznanie spadku.
- Podpis hipoteki.
Różnica między aktem publicznym a aktem notarialnym
Różnica między aktem publicznym a aktem notarialnym polega na tym, że ten pierwszy ma moc prawną i można go zakwestionować wyłącznie na drodze sądowej.
Z kolei akt notarialny implikuje fakty lub czynności prawne (a nie umowy). Mogą być odwołane i nie są rejestrowane w publicznych rejestrach. Odwołujemy się np. do oświadczenia o istnieniu dokumentu.
Części aktu publicznego
Akt publiczny składa się z trzech głównych części. Najpierw wstęp, w którym widnieją dane notariusza i uczestników oraz odpowiednia data.
Po drugie, ciało dokumentalne składa się z dwóch części. Jedna ekspozycja, w której wkomponowane są poprzedniki i wypowiedzi zainteresowanych, oraz kolejny fragment urządzenia, w którym podane są dyspozycje w sprawie.
Wreszcie jako trzecia część jest konkluzją, która zamyka się podpisami notariusza i uczestników.