Synteza Marshalla to podejście opracowane przez Alfreda Marshalla, które proponuje pogodzenie i syntezę idei klasycznych i marginalistycznych. Jego podejście jest wyjaśnione z perspektywy równowagi cząstkowej.
Jak zapisano w historii myśli ekonomicznej, ekonomia klasyczna stara się tłumaczyć wartość dóbr ich kosztami (stroną podażową). Tymczasem ekonomia marginalistyczna czy neoklasyczna twierdzi, że wartość dóbr tłumaczy się ich marginalną użytecznością. To znaczy wartość, która jest przypisana ostatniej zużytej jednostce (strona popytu).
Kiedy więc Marshall postanowił studiować ekonomię przez własny pryzmat, doszedł do wniosku. Ten wniosek dyktował, że ani klasycy, ani neoklasycy nie mieli racji, a jednocześnie obaj mieli rację. Innymi słowy, zarówno podaż, jak i popyt odgrywają kluczową rolę w przypisywaniu wartości towarom. W tym momencie narodziła się synteza Marshalla.
Synteza Marshalla
Można powiedzieć, że Alfred Marshall był ojcem grafu, który jest dziś szeroko stosowany w ekonomii. Wykres podaży i popytu.
Syntezę Marshalla podsumowują dwa następujące stwierdzenia:
- Krzywa popytu (konsument) jest nachylona w dół: Zakładając, że wszystkie inne zmienne pozostają stałe (ceteris paribus), im niższa cena, tym więcej możemy kupić. Oznacza to, że jeśli mamy 100 USD, a każda jednostka jest warta 1 USD, możemy kupić 100 jednostek. Jeśli mamy 100$ i każda jednostka jest warta 2$, możemy kupić 50 sztuk. I tak dalej.
- Krzywa podaży (producenta) opada w górę: Ceteris paribus, im wyższa cena, tym więcej przedsiębiorca będzie chciał produkować. I odwrotnie, jeśli cena spadnie, przedsiębiorca będzie zachęcany do produkowania mniej.
Z tych dwóch stwierdzeń synteza Marshalla wnioskuje, że równowaga znajduje się w punkcie przecięcia tych dwóch krzywych. Innymi słowy, punkt, w którym producenci i konsumenci nieświadomie „zgadzają się”. Nieprzytomny, ponieważ nie odbywa się spotkanie w celu uzgodnienia, ile zostanie wyprodukowane, a ile kupione.
