Świadectwo depozytowe to instrument finansowy emitowany przez instytucję finansową, który oferuje stały zwrot w określonym czasie.
Klient tej instytucji lokuje w nią swój kapitał z wyższą rentownością niż lokata komercyjna. Certyfikaty depozytowe zaczęły być emitowane przez amerykańskie banki komercyjne w 1961 roku.
Ponadto istnieje rynek wtórny, na którym można wymieniać to zabezpieczenie finansowe. W nim inwestor może sprzedać papiery wartościowe przed terminem zapadalności. Chociaż prawdą jest, że płynność jest mniejsza niż w przypadku innych rodzajów aktywów (takich jak akcje).
Charakterystyka świadectw depozytowych
Wydanie certyfikatu depozytowego wymaga, aby był on atrakcyjny pod względem opłacalności w czasie. Aby agenci, którzy go wystawiają, mogli przechwycić zobowiązania i zamienić je na pożyczki. Pożyczki oferowane z wyższym oprocentowaniem, tak aby istniała marża biznesowa lub marża zysku dla instytucji finansowej.
Obecnie negocjowanie certyfikatów depozytowych jest rzadkością, z wyjątkiem niektórych krajów Ameryki Łacińskiej, gdzie jest to nadal bardzo aktywny biznes. Fakt, że handluje się nimi mniej, wynika z doskonałej inżynierii finansowej z dużą różnorodnością bardzo atrakcyjnych produktów. Co dla inwestora powoduje większą konkurencję i możliwość wyboru innego rodzaju produktów finansowych. Ponadto, pośrednicy finansowi i firmy posiadają duże doświadczenie w tworzeniu nowych produktów i negocjowaniu ich szczytów gotówkowych tam, gdzie kanały dystrybucji są prywatne, a tym samym przejmują udział w rynku od dużych banków komercyjnych.
W Europie przedmiotem obrotu jest bardzo niewiele certyfikatów depozytowych, a te, które są przedmiotem obrotu, to emisje ADR lub certyfikaty depozytowe akcji spółek, które są obecne w Ameryce Łacińskiej i są notowane w tych krajach.