Emphyteusis to kontrakt, który polega na przypisaniu użytecznej domeny dobra. To w zamian za Kanion, zwykle na zawsze lub przez długi czas.
Za pomocą tej umowy właściciel dobra (zwykle kawałka ziemi lub gospodarstwa rolnego) odstępuje jego użytkowanie innemu, zwanemu emfiteutą. Pozwoli to ekonomicznie wykorzystać nieruchomość, zachowując wygenerowany dochód.
Oznacza to oddzielenie domeny bezpośredniej, którą utrzymuje właściciel zasobu, od domeny użytecznej, która przechodzi w ręce emfiteuty. Ci ostatni mogą zatem nawet sprzedać lub odziedziczyć nieruchomość.
Charakterystyka emfiteuzy
Główne cechy emfiteuzy to:
- Empfiteuta musi nie tylko uiścić opłatę, ale także zapłacić właścicielowi ryczałt przy każdej sprzedaży nieruchomości. Oznacza to, że za każdym razem, gdy aktywa są sprzedawane, przekazywane lub przekazywane.
- Empfiteuta może rozporządzać dobrem w sposób, jaki uzna za stosowny, dla swojej korzyści ekonomicznej.
- Jest to umowa uciążliwa, ponieważ obie strony (emfiteuta i właściciel) mają prawa i obowiązki, a wiąże się to z wynagrodzeniem.
- Wiąże się to głównie z cesją gruntów rolnych.
- W przypadku, gdy emfiteuta przestanie płacić opłatę, emfiteuza dobiega końca. W konsekwencji właściciel zasobu odzyskuje swoją użyteczną domenę.
- Może być zbywalny w drodze dziedziczenia.
Pochodzenie emfiteuzy
Słowo emfiteuza pochodzi od greckiego słowa „emfiteuza”, które można przetłumaczyć jako „implantacja”. To podkreśla jego związek z gospodarstwem.
Jednak chociaż termin ma greckie pochodzenie, to Rzymianie jako pierwsi ustanowili przepisy dotyczące tego rodzaju umowy. W ten sposób emfiteuza została wykorzystana do cesji gruntów publicznych osobom, które je uprawiały. To, prosząc o roczną opłatę jako wynagrodzenie.
Należy zauważyć, że emfiteuza była regulowana w różny sposób w historii, a każdy kraj stworzył również własne ramy prawne.