Nadwyżka finansowa to sytuacja, w której potrzeby finansowe kraju są mniejsze niż jego zasoby finansowe. Innymi słowy, istniejące zasoby w gospodarce są wystarczające do osiągnięcia wyższych poziomów rentowności.
Jest to makroekonomiczny tryb nadwyżki, który pojawia się, gdy poziomy oszczędności na rachunku bieżącym państwa są porównywane z jego deficytem kapitałowym, co skutkuje dodatnią różnicą.
Kiedy kraj aktywnie uczestniczy lub jest zmuszony interweniować w jakiś sposób w życie swojej gospodarki, może się okazać, że brakuje mu środków finansowych do tego stopnia, że uniemożliwia nawet jego działanie. Spowoduje to deficyt finansowy, który jest przeciwieństwem nadwyżki finansowej.
Wykorzystanie deficytu finansowego jest zasadniczo skoncentrowane na wiedzy, ile rząd będzie musiał pożyczyć, aby móc pokryć nadmierne wydatki w stosunku do swoich dochodów podczas wykonywania swojej pracy.
Znaczenie nadwyżki finansowej w sektorze publicznym
Zarządzanie zasobami finansowymi istniejącymi w kraju przez jego przywódców politycznych i gospodarczych musi mieć na celu uczynienie ich użytecznymi, jeśli chodzi o osiąganie określonych poziomów rentowności (ogólnie poprzez inwestycje).
Nadwyżka finansowa wskazywałaby, że podjęcie takich działań inwestycyjnych, biorąc pod uwagę dostępne dla państwa środki, przyniosłoby pozytywne rezultaty, a nawet mogłoby spowodować powstanie innego rodzaju nadwyżki publicznej. Wręcz przeciwnie, w przypadkach, w których szacuje się więcej negatywnych wyników, mówilibyśmy o deficytach finansowych.
Nadwyżka finansowa w sektorze prywatnym
Tak jak państwa dysponują środkami na realizację inwestycji, tak firmy rozwijają swoją działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę zasoby i budżety, dzięki którym mogą stawić czoła nowym szlakom produkcyjnym lub inwestycyjnym.