Euro to oficjalna waluta europejska działająca w większości krajów Unii Europejskiej od 2002 roku.
Zgodnie z planem w latach 80. wraz z utworzeniem Unii Europejskiej, wywodzącej się z dawnej Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, integracją państw pod względem politycznym, gospodarczym i społecznym, zwłaszcza integracją społeczno-polityczną i utworzeniem jednolitego rynku Unii Europejskiej, w perspektywie średnioterminowej stworzenie wspólnej przestrzeni gospodarczej, której waluta byłaby taka sama dla wszystkich krajów tworzących UE.
W ten sposób, po utworzeniu unii politycznej i gospodarczej, polityka pieniężna musiała być kierowana przez ten sam podmiot, Europejski Bank Centralny (EBC), który do tej pory miał zastąpić krajową politykę pieniężną każdego kraju i który miałby być o krok dalej w tworzeniu europejskiego systemu federalnego, przed harmonizacją i unią fiskalną, która jest ostatnim krokiem, którego brakuje całkowitej unii.
Wprowadzenie euro do obiegu
Euro zostało wprowadzone do obiegu 1 stycznia 2002 r., jednak oficjalnie funkcjonowało od 1 stycznia 1999 r., kiedy wszystkie waluty narodowe większości krajów europejskich były powiązane z euro po stałej cenie, opartej na wartości i sile każdej monety. W ten sposób ma on stworzyć ten sam podmiot gospodarczy dla reszty świata, sprzyjać transakcjom między krajami członkowskimi i stworzyć walutę wystarczająco silną, by stawić czoła globalnej dominacji dolara i funta szterlinga.
Jednak, choć narodziło się ono z wielkimi oczekiwaniami, różnice makroekonomiczne między państwami członkowskimi, mocne strony poszczególnych gospodarek oraz silny globalny kryzys finansowy od kilku lat stawiają euro w sytuacji ograniczającej, proponując nawet jego rozwiązanie, a niektóre kraje osiągają rozważenie możliwości porzucenia euro i odzyskania starej waluty.
Mimo to wspólna waluta jest atutem w mobilizacji kapitału, towarów i handlu, co zostanie sformalizowane po przystąpieniu wszystkich krajów do unii walutowej.
Kraje, które dzielą euro
