Krzywa izokwantowa to graficzna reprezentacja, która pokazuje nieskończone kombinacje dwóch czynników, dzięki którym można uzyskać tę samą ilość produktu.
Te dwa czynniki produkcji to zazwyczaj kapitał i praca. Można jednak zastosować dowolny inny czynnik. W artykule będziemy odnosić się do tych czynników terminami czynnik „a” i czynnik „b”.
Kombinacje czynników, które wytwarzają taką samą ilość produktu i są obojętne dla producenta, znajdują się na tej samej krzywej izokwanty. Gdy dodamy więcej jednego czynnika, bez zmniejszania drugiego, otrzymamy wyższą krzywą izokwanty.
Własności krzywych izokwanty
Ze względu na jego właściwości możemy wyróżnić:
- Są zawsze ciągłe. Z tej własności możemy zatem wywnioskować, że można je wyprowadzić.
- Istnieją nieskończone krzywe izokwanty.
- Im dalej krzywa jest od źródła (bardziej w prawo), tym wyższy poziom produkcji.
- Jej nachylenie opada w prawo, ponieważ jeden surowiec można zastąpić drugim.
- Zmniejszają się. Czynniki produkcji są substytutami, jeśli chcę użyć więcej czynnika produkcji „a”, dostarczę w zamian „b”.
- Są wypukłe w stosunku do pochodzenia. Im więcej mam "b", tym mniej je cenię i chętnie zamienię więcej na "a".
- Krzywe izokwanty nie przecinają się.
Zakładając, że przecinają się dwie izokwanty, co by się stało?
Dla punktu E oznaczałoby to, że dla tej samej kombinacji czynników „a” i „b” uzyskuje się różne poziomy produkcji. Jest to nieracjonalne, ponieważ pracodawca zawsze wybiera najbardziej wydajną opcję.
Możemy to również wytłumaczyć sprowadzeniem do absurdu. To znaczy, wychodząc z faktu, że dwie kombinacje towarów tej samej izokwanty są względem siebie obojętne, ponieważ uzyskuje się ten sam poziom produkcji.
A zatem:
- A i B są wobec siebie obojętne
- B i C są wobec siebie obojętne
- Tak więc A i C są wobec siebie obojętne.
Coś, co nie jest prawdą, ponieważ A i C znajdują się w różnych izokwantach i przy tych kombinacjach czynników uzyskuje się różne poziomy produkcji.
Krzywe izokwanty definiują istotne pole produkcyjne, w którym produktywność krańcowa wszystkich czynników produkcji jest dodatnia. Kiedy przedsiębiorca znajduje się na tym terenie, produkuje wydajnie. Jeśli nie znajduje się, to nie jest. Dzieje się tak, ponieważ produktywność krańcowa jakiegoś czynnika jest ujemna.
Granica możliwości produkcyjnych
