MIFID (Dyrektywa w sprawie rynku instrumentów finansowych) to dyrektywa Unii Europejskiej w sprawie instrumentów finansowych, której celem jest obrona i ochrona inwestora, a także wspieranie konkurencji i przejrzystości informacji o produktach inwestycyjnych w celu dostosowania do profilu ryzyka inwestora.
Dyrektywa MIFID ustanawia jednolity rynek na rynkach finansowych państw członkowskich Unii Europejskiej, dzięki czemu każdy inwestor ma taką samą ochronę, jeśli działa w swoim kraju lub w innym państwie członkowskim.
Regulamin wszedł w życie 1 listopada 2008 roku.
Cele MIFID
Dlatego MIFID ma dwa podstawowe cele:
- Chroń inwestorów poprzez pełny i przejrzysty poziom informacji. W związku z tym możemy podkreślić skandal preferowanych firm w Hiszpanii i sposób, w jaki informacje zostały ukryte, wyłącznie w celu sprzedaży produktu lub złożonych produktów finansowych zabezpieczonych gwarancją hipoteczną tego typu subprime (złej jakości), jak w przypadku USA.
- Zachęcanie do konkurencji na rynkach, zwłaszcza w zakresie regulacji złożonych produktów finansowych i kontroli gwarancji, poprzez istnienie centralnych izb rozliczeniowych, które regulują działalność finansową między stroną kupującą a sprzedającą.
Zwiększony poziom ochrony
Poziom ochrony opiera się na następujących filarach:
- Regulacja złożonych produktów finansowych: W tym miejscu możemy zaliczyć pochodne instrumenty finansowe, ubezpieczenia walutowe, waluty, opcje. Z kolei akcje, fundusze inwestycyjne, plany emerytalne, weksle własne, obligacje korporacyjne i dług publiczny są również uwzględnione, a wszystko to o mniejszym stopniu złożoności.
- Klasyfikacja klienta: Klientów można z kolei podzielić na więcej kategorii.
- Detalista: To większość klientów, którzy nie mają wiedzy finansowej.
- Profesjonaliści: Ci, którzy mają dobry poziom wiedzy i doświadczenia.
- Uprawniony odpowiednik: Zidentyfikowany z najwyższym poziomem wiedzy i doświadczenia. W dużej mierze są to zazwyczaj duże podmioty lub zarządzający inwestycjami.
Adaptacja produktów finansowych do klientów
W celu poznania profilu klienta i dostosowania produktu do jego potrzeb przeprowadzany jest test oceniający sytuację finansową inwestora.
- Test odpowiedniości i adekwatności: Jest to długi test finansowy mający na celu poznanie sytuacji, doświadczenia i wiedzy klienta. Klient akceptuje profil inwestycyjny i uwzględnia stopień kultury finansowej. W przypadku mniej złożonych produktów finansowych instytucje finansowe zazwyczaj nie stosują tej formuły.
Podane informacje
Istnieją dwa rodzaje informacji, które należy przekazać inwestorowi:
- Przed zawarciem umowy: Faza ta obejmuje informacje, które są przekazywane inwestorowi przed zawarciem umowy. Wszystkie informacje są w nim odzwierciedlone w jasny i przejrzysty sposób, takie jak ryzyko związane z produktem i rynkiem, warunki i działanie produktów finansowych, klauzule umowne czy ochrona i gwarancje na wypadek upadłości lub niewypłacalności .. instytucji finansowej.
- Po zawarciu umowy: Jest to taki, który jest dostarczany w celu poinformowania o ewolucji produktu finansowego, w którym możemy wyróżnić zestawienia pozycji klientów, broszurę informacyjną na temat podziału ryzyka i portfela, politykę inwestycyjną, wygenerowany zysk lub stratę, stosowane prowizje lub ważne zmiany dotyczące produktu.
Wreszcie należy wziąć pod uwagę, że pod koniec tego roku 2016 nadejdzie Mifid II, który będzie bardziej rygorystyczny w swoich celach i będzie miał na celu zintensyfikowanie niektórych działań na rzecz interesów inwestorów i uczciwej konkurencji między inwestorzy, agenci interweniujący na rynkach finansowych.
