Deficyt zagraniczny to różnica między dochodami a wydatkami, które dany kraj ma w odniesieniu do zagranicy.
Deficyt powstaje, gdy kraj ma więcej płatności niż dochodów w stosunku do zagranicy. Innymi słowy, wysyła więcej pieniędzy niż wchodzi za granicę, więc może mieć problemy z finansowaniem się i równoważeniem swoich makro-wielkości. Kiedy nazywamy deficyt zagraniczny, mamy na myśli to, że w sumie kraj wysłał więcej pieniędzy poza ten, który wszedł. Jednak deficyt zewnętrzny może z kolei ulec załamaniu, podobnie jak bilans płatniczy:
- Deficyt handlu: Ujemna różnica między eksportem a importem.
- Deficyt kapitału: Większe inwestycje za granicą za pieniądze krajowe niż inwestycje zagraniczne w kraju.
- Deficyt finansowy: Gdy obywatele wysyłają tutaj większą liczbę przekazów niż otrzymali.
Wskazuje to, że o ile niektóre pozycje bilansu płatniczego mogą mieć nadwyżkę, czyli dodatnie saldo na korzyść kraju, o tyle w przypadku deficytu zagranicznego suma wszystkich pozycji jest ujemna.
W dłuższej perspektywie ciągły i skumulowany deficyt zagraniczny powoduje, że kraj ma problemy z płynnością i musi stawiać czoła płatnościom, więc w dużej mierze kraje starają się zbilansować rachunki poprzez uzupełnianie deficytów jednych pozycji nadwyżkami innych.