Zobowiązania obliczalne we wskaźniku gotówkowym

Wskaźnik gotówki jest instrumentem polityki pieniężnej, a jego celem jest zagwarantowanie minimalnej płynności podmiotów, które podlegają jego zgodności w formie rezerw.

Zgodność z rezerwą obowiązkową określa się jako średnią stanów pieniężnych jednostek na ich rachunkach rezerwowych na koniec każdego dnia okresu utrzymywania rezerw.

funkcje

Główne funkcje monetarne systemu rezerwy obowiązkowej Eurosystem są następujące:

Stabilizuj stopy procentowe rynku pieniężnego. Poprzez mechanizm uśredniania zakłada się, że utrzymanie wskaźnika gotówki będzie dokonywane średnio, tak aby podmioty mogły sprostać przejściowym potrzebom płynnościowym.
Przyczyniać się do tworzenia lub powiększania strukturalnego deficytu płynności. To pomaga Eurosystem aby zwiększyć Twoją zdolność do efektywnego działania jako dostawca płynności.

Podmioty zobowiązane

W odniesieniu do podmiotów zobowiązanych uwzględnia się wszystkie krajowe instytucje kredytowe i oddziały instytucji kredytowych, które nie mają siedziby głównej w państwie członkowskim, które uzyskały dostęp do wspólnej waluty. Wręcz przeciwnie, oddziały utworzone poza strefą euro, należące do instytucji kredytowych mających siedzibę w tej strefie, nie będą podlegać stopie rezerwy obowiązkowej.

Obliczenie rezerw, które jednostka musi utrzymywać, uzyskuje się poprzez zastosowanie współczynnika opartego na rezerwach. Z kolei na tę bazę składają się zgromadzone depozyty, wyemitowane papiery dłużne (papiery o stałym dochodzie) oraz instrumenty rynku pieniężnego. Natomiast rezerwy na pokrycie wymaganego minimum będą tworzone na jednym lub kilku rachunkach rezerw Narodowego Banku Centralnego i będą denominowane w euro.

Zobowiązania obliczalne we wskaźniku gotówkowym

Europejski Bank Centralny Może stosować różne współczynniki do podstawy rezerwy, nie przekraczając maksymalnego limitu ustalonego w Rozporządzeniu Rady UE 10% zobowiązań obliczalnych.

EBC definiuje trzy rodzaje zobowiązań obliczalnych:

1. Zobowiązania ujęte w podstawie rezerwy, do których stosuje się dodatnią stopę rezerwy:

Depozyty na żądanie.
Depozyty do dwóch lat.
Dostępne z wypowiedzeniem do dwóch lat.
Papiery wartościowe o stałym dochodzie z terminem zapadalności do dwóch lat.

2. Zobowiązania ujęte w podstawie rezerwy, do których stosuje się stopę rezerwy 0%:

Lokaty terminowe powyżej dwóch lat.
Dostępne z wypowiedzeniem powyżej dwóch lat.
Przelewy tymczasowe.
Papiery wartościowe o stałym dochodzie z terminem zapadalności powyżej dwóch lat.

3. Zobowiązania wyłączone z podstawy rezerwy:

Zobowiązania wobec innych podmiotów podlegających systemowi rezerw obowiązkowych, wobec EBC i uczestniczących KBC.

Kwotę do utrzymywania w formie rezerw ustala się, stosując odpowiednie współczynniki do zbioru zobowiązań. Podmioty odliczą 100 000 euro od rezerwy obowiązkowej w każdym państwie członkowskim, w którym mają zakład.

Rezerwy muszą być utrzymywane na rachunku Narodowego Banku Centralnego, zgodnie z ustalonym kalendarzem publikowanym przez EBC co najmniej trzy miesiące przed początkiem roku, w którym ustalane są okresy utrzymywania rezerwy.

Posiadane przez podmioty rezerwy oprocentowane są według średniej stopy procentowej ważonej liczbą dni kalendarzowych, wynikającej z wyliczenia w okresie utrzymywania krańcowej stopy procentowej podstawowych operacji finansowych. Nadwyżka rezerw ponad wymagane minimum nie jest wynagradzana.

Wynagrodzenie (Rt) wpłacane do lokat w okresie utrzymywania „t” uzyskuje się z następującego wzoru:

Gdzie:

Rt	Wynagrodzenie płatne za utrzymywanie rezerw obowiązkowych w okresie utrzymywania t.
Ht	średnie dzienne stany rezerw obowiązkowych w okresie utrzymywania t.
nt	liczba dni kalendarzowych okresu utrzymywania t.
rt	rodzaj wynagrodzenia utrzymywanych rezerw obowiązkowych w okresie utrzymywania t. Stosowane będzie zwykłe zaokrąglenie stawki wynagrodzenia do dwóch miejsc po przecinku.
ja	i-ty dzień kalendarzowy okresu utrzymywania rezerwy t.
MRi	Krańcowa stopa procentowa ostatniego MRO rozliczonego przed lub w dniu kalendarzowym i.