Prawo niedoboru lub zasada niedoboru to prawo naturalne, które wynika z niewystarczalności różnych zasobów (czy to materialnych, czy naturalnych) uznanych za niezbędne i fundamentalne dla istot ludzkich, co stwarza warunki konieczne do ustalenia priorytetów potrzeb w oparciu o dostępny budżet.
Zasada niedoboru to taka, która wskazuje, że ponieważ potrzeby ludzi są nieograniczone, zasoby stają się ograniczone. W ten sposób nie jest możliwe zaspokojenie wszystkich potrzeb i zawsze będziemy musieli wybierać pomiędzy kilkoma alternatywami, w które chcemy przeznaczyć nasze zasoby.
Innymi słowy, zasada niedoboru wskazuje, że zasoby są niewystarczające, aby wyprodukować wszystkie dobra i usługi w celu zaspokojenia potrzeb ludzi.
W ekonomii do zarządzania zasobami używa się cen jako narzędzia do przeprowadzania transakcji. W gospodarkach socjalistycznych ceny są ustalane przez państwo, aw gospodarkach kapitalistycznych ceny są określane przez prawo podaży i popytu. Prawo rzadkości określa, które dobra są rzadkie – których podaż nie wystarcza do zaspokojenia popytu – i dlatego muszą być racjonowane, zwykle zwiększając ich cenę. Chociaż może istnieć inna zmienna, która umożliwia dostosowanie podaży i popytu.
Przyczyny niedoborów
To właśnie cechy popytu pomagają określić niedobór zasobu. Innymi słowy, jego niedobór nie jest określany przez jego ilość, ale raczej odpowiada sytuacji, w której oczekiwany przyszły popyt przewyższa oczekiwaną podaż, co skutkuje sytuacją nadwyżki danego zasobu. Przyczyny to:
- Wzrost popytu.
- Zmniejszenie lub wyczerpanie źródeł i/lub zasobów.
Taka rozbieżność między podażą a popytem oznacza, że ceny danego dobra rosną, aż te wskaźniki – podaż i popyt, o których już wspomniano – osiągną nowy poziom równowagi. W związku z tym wahania cen byłyby wskaźnikami względnego niedoboru.
Brak zasobu występuje wtedy w kategoriach ekonomicznych, gdy krótkoterminowa elastyczność popytu jest bliska zeru. W rzeczywistości sytuacja niedoboru powstaje, gdy niska elastyczność popytu wiąże się z cenową elastycznością podaży, która również jest bliska zeru.
Przezwyciężenie tej sytuacji będzie zależało od możliwości zastąpienia produktu lub znalezienia alternatywnych źródeł, zdolnych do szybkiej reakcji na wzrost popytu. W obu przypadkach możliwości opierają się na naukowo-technicznych zdolnościach społeczeństwa i możliwościach ich praktycznego zastosowania.
Przykład prawa niedoboru
Przykładem może być miedź. Jej niedobór określają prawa eksploatacyjne związane z obecną technologią i możliwościami zastąpienia jej innymi produktami – aluminium, tworzywami sztucznymi, drewnem, światłowodami itp. – zdolnymi do pełnienia tych samych funkcji. Jeżeli warunki ekonomiczne i technologiczne pozwolą na eksploatację kopalin pokrewnych i/lub proces automatycznego zastępowania innymi odpowiednimi materiałami, stopień niedoboru miedzi ulegnie natychmiastowej zmianie.
W związku z tym pojęcie niedoboru ma wymiar czasowy, ponieważ w dłuższej perspektywie zawsze można zmienić wzorce konsumpcji, znaleźć alternatywne źródła produktu lub opracować procesy i technologie zdolne do wytwarzania dóbr, które go zastąpią.
Zatem elastyczność substytucji jest podstawowym elementem definicji niedoboru. Taka elastyczność jest w dużej mierze zdeterminowana wiedzą technologiczną i możliwościami jej praktycznego zastosowania.
Można się zastanawiać, w którym momencie rozpoczyna się proces technologiczny nastawiony na substytucję lub poszukiwanie alternatyw dla przezwyciężenia sytuacji niedoboru. W tym sensie tradycja ekonomiczna uważa, że mechanizm rynkowy – a dokładniej system cenowy – dostarcza niezbędnych sygnałów, a jednocześnie ukierunkowuje działania gospodarcze, które pozwalają przezwyciężyć problem braku.
Nieograniczone potrzeby?
Wiele razy zastanawiamy się, jak mogą istnieć nieograniczone potrzeby, kiedy ludzie potrzebują do przetrwania tylko podstawowych dóbr i usług, takich jak żywność, mieszkanie, opieka zdrowotna czy odzież.
Jednak potrzeby uwzględniane w zasadzie niedoboru obejmują również wszystkie życzenia ludzi, które wykraczają poza ich podstawowe potrzeby. Do powyższego należą gry, podróże, fantazyjne ciuchy itp., wszystko, co może stworzyć wyobraźnia i to oczywiście bez ograniczeń.
Zasada niedostatku w życiu codziennym
Załóżmy, że dzisiaj chcesz zjeść kanapkę z naturalnym sokiem, ale jeśli masz tylko 3 euro, na pewno będziesz musiał wybrać między tymi dwoma. Ponadto, chociaż pieniądze nie są dla ciebie problemem, inne zasoby, takie jak czas, również mogą być ograniczeniem. Na przykład jest prawdopodobne, że w dzień wolny będziemy musieli wybrać między wizytą u babci a pójściem na plażę z przyjaciółmi, ale godziny dnia nie wystarczą, aby zrobić jedno i drugie.
Każdego dnia podejmujemy decyzje, które wiążą się z zarządzaniem naszymi zasobami tak, aby sprostać naszym potrzebom. Decyzje te podejmowane są nie tylko na poziomie indywidualnym, ale także na poziomie grupowym czy społecznym. Na przykład większość ludzi w naszym kraju uznałaby za pożądane podwyższenie emerytur dla osób starszych przy jednoczesnym większym inwestowaniu w edukację. Rząd może jednak nie mieć wystarczających środków na wdrożenie obu środków.
Prawo podażyZasady ekonomiiZasoby materialne