Koszt utrzymania to kalkulacja lub oszacowanie dóbr i usług, które gospodarstwa domowe muszą skonsumować, aby osiągnąć pewien stopień zadowolenia lub osiągnąć określony standard życia.
Dlatego mówimy o koncepcji teoretycznej wyrażonej za pomocą wskaźnika, który mierzy różnice w ich wydatkach, aby osiągnąć ten cel.
Ta koncepcja kosztów utrzymania jest bardzo obecna w dziedzinie gospodarki publicznej. Chociaż prawdą jest, że jej głównym problemem jest trudność w dokonywaniu dokładnych obliczeń, ponieważ zadowolenie gospodarstwa domowego opiera się na elementach subiektywnych.
Koszt utrzymania jest zwykle związany z innym pojęciem, takim jak siła nabywcza. Wynika to z jego natury i wyjaśnienia. Obie definicje stają się użytecznymi narzędziami przy porównywaniu warunków życia w różnych krajach. Jest to możliwe, biorąc pod uwagę ceny towarów i usług, jakich domagają się jego mieszkańcy. W tym sensie istnieje wiele innych modeli, które służą temu celowi, na przykład dobrze znany indeks Big Mac.
Obliczanie kosztów utrzymania
Zasadniczo jako odniesienie przyjmuje się serię produktów z podstawowego koszyka konsumpcyjnego grup ludności. Celem tego jest ustalenie wyników ważonych, które odnoszą się do całego terytorium. Z drugiej strony towary lub usługi objęte pomiarem są zwykle tzw. niezbędnymi. Cóż, zwykle spożywają je nawet rodziny z mniej uprzywilejowanej ekonomicznie klasy.
Biorąc pod uwagę poziomy konsumpcji reprezentowane w tym koszyku, kosztem utrzymania byłaby ilość pieniędzy, jakiej potrzebuje rodzina, aby mieć do niego dostęp w danym okresie czasu. Z tego powodu wskaźnik cen konsumpcyjnych (CPI) jest powszechnie używany jako odniesienie, gdy mówimy o gustach i zwyczajach gospodarstw domowych danego kraju lub terytorium.
Wychodząc z danych cenowych oferowanych przez ten licznik, można przeanalizować istniejące trendy w zakresie konsumpcji ludności. Można je analizować w określonych okresach czasu, a także wyrażać te zmiany za pomocą procentów w odniesieniu do liczby lub roku bazowego.
