Wielka Recesja to nazwa nadana okresowi kryzysu gospodarczego, który miał swój początek w bańce hipotecznej z 2008 r. Miał on reperkusje dla światowej gospodarki i trwał do około 2009 r.
Ten epizod w historii gospodarczej oficjalnie rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych w grudniu 2017 roku, gdzie rynek kredytów hipotecznych przeszedł od boomu do bankructwa. Jego czas trwania trwał do połowy 2009 roku.
Należy zauważyć, że Wielka Recesja oznaczała największy kryzys gospodarczy od czasów Wielkiego Kryzysu. Tak więc produkt krajowy brutto (PKB) Stanów Zjednoczonych spadł o 0,3% w 2008 r. i 2,8% w 2009 r. Podobnie poziom bezrobocia w kraju północnym osiągnął maksimum 10%.
W przeciwieństwie do tego, Wielki Kryzys spowodował w latach trzydziestych ponad 10% spadek PKB Stanów Zjednoczonych. Z kolei stopa bezrobocia osiągnęła 25%.
Początki Wielkiej Recesji
Wielka Recesja miała swoje początki w okresie po ataku na Bliźniacze Wieże 11 września 2001 roku. System Rezerwy Federalnej (FED) obniżył stopę referencyjną, aby obniżyć stopy procentowe rynku i uniknąć spowolnienia kredyt i działalność gospodarcza.
To szło w parze z polityką rządu USA promującą nabywanie własnych domów. W ten sposób znacząco wzrósł portfel kredytów hipotecznych banku.
Z kolei podmioty finansowe wprowadziły na rynek nowe produkty zwane kredytami hipotecznymi subprime. Były one skierowane zwłaszcza do klientów wysokiego ryzyka. Innymi słowy, prawdopodobieństwo niewypłacalności było bardzo wysokie.
Ponadto instytucje kredytowe udzielały kredytów hipotecznych o zmiennym oprocentowaniu. Jego nabywcy spodziewali się, że stopy procentowe pozostaną niskie, ale Fed odwrócił ekspansywną politykę monetarną w latach 2004-2006, podnosząc stopę referencyjną, a tym samym podnosząc stopy rynkowe. W konsekwencji dłużnicy ci musieli ponosić wyższe koszty finansowe (odsetki), których nie byli w stanie zapłacić.
Innym ważnym punktem było to, że instytucje finansowe zaczęły sprzedawać na bezprecedensową skalę papiery wartościowe zabezpieczone hipotekami i inne zaawansowane instrumenty pochodne. Tak więc po spadku rynku kredytów hipotecznych pod koniec 2007 roku spadła wartość tych produktów finansowych.
W tym kontekście nastąpił upadek najbardziej zadłużonych instytucji finansowych, najpierw Bear Stearns w marcu 2008 roku. Później kamień milowy bankructwa Lehman Brothers nastąpił we wrześniu tego samego roku.
Kryzys ten, mający swój początek w sektorze finansowym USA, rozprzestrzenił się na cały świat, dotykając głównie Europę.
Wychodzenie z Wielkiej Recesji
Rezerwa Federalna podjęła działania w tej sprawie, aby zainicjować ożywienie przed Wielką Recesją, w szczególności za pomocą agresywnej ekspansywnej polityki pieniężnej. . Tym samym obniżył stopę referencyjną blisko zera, aby zapewnić płynność rynkowi.
Podobnie Fed zastosował bezprecedensowy środek, zwany luzowaniem ilościowym. Polegało to na kupowaniu instrumentów na rynku finansowym, w szczególności papierów wartościowych emitowanych przez firmy i wspieranych przez rząd USA, zwanych GSE (od angielskiego akronimu), bonów skarbowych i papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką, zwanych MBS (hipoteczne papiery wartościowe).
Dzięki temu planowi dążono do rozszerzenia bazy monetarnej i uniknięcia dalszego spadku aktywności gospodarczej.
Jednak pomimo faktu, że gospodarka amerykańska i światowa ożywiła się od 2009 r., niektórzy analitycy kwestionują brak wdrożenia poważnych reform systemu finansowego w celu uniknięcia przyszłych kryzysów. . Biorąc pod uwagę, że część bańki powstałaby dlatego, że instytucje finansowe założyły zbyt duże ryzyko w swojej działalności, a ponadto, jak twierdzą krytycy, zakamuflowałyby ją lub ukryły przed systemem.