W tym wprowadzeniu do historii liberalizmu, Álvaro Martín wyjaśni, czym jest liberalizm, opisze jego główne fazy, opowie o jego teoretykach, a także o jego głównym wkładzie w tę naukę.
Pojęcie liberalizmu zawsze było szeroko stosowane w naukach ekonomicznych i naukach politycznych, w odniesieniu do różnych ruchów społecznych, rozwoju instytucjonalnego lub przebudowy polityk publicznych, które pojawiły się w historii. Liberalizm, zarówno polityczny, jak i ekonomiczny, ma zatem wiele możliwych znaczeń i definicji w całym spektrum politycznym.
Czym jest liberalizm?
Czym jest liberalizm? Liberalizm to ideologia lub ruch, który promuje wolność działania jednostki, w ramach prawnych ustanowionych przez praworządność, bez powodowania zakłóceń lub przymusu w obszarze wolności działania osób trzecich. Oznacza to, że liberalizm jest filozofią polityczną i ekonomiczną, która opowiada się za ochroną wolności jednostki w różnych aspektach życia codziennego, unikając przymusu osób trzecich przy indywidualnych decyzjach i działaniach, zgodnie z zasadą nieagresji. W tym sensie promuje polityczną emancypację jednostki w społeczeństwie. W ten sposób, że jednostka, na poziomie praw i wolności, jest klasyfikowana jako samodzielna istota, której związki z innymi osobami lub podmiotami odbywają się tylko dobrowolnie i pokojowo.
W sferze ekonomicznej, w sposób uogólniony – ponieważ liberalizm może sięgać od socjaldemokracji do anarchokapitalizmu – ideologia liberalna broni ograniczenia ingerencji państwa w gospodarkę i powierza większą jej część swobodnemu funkcjonowaniu rynków. . Oznacza to, że pozwala rynkowi osiągnąć optymalną równowagę poprzez własne „samoregulujące się” siły i mechanizmy.
Czego broni liberalizm gospodarczy?
Z tego powodu liberalizm skłania się do obrony głównie następujących punktów:
- Silna obrona prawa do własności prywatnej.
- Rzeczywista równość wobec prawa wszystkich jednostek i instytucji społecznych.
- Mniej regulacji różnych rynków przez władze.
- Większa niezależność, wolność i odpowiedzialność konsumentów.
- Niższe podatki i redukcje przeszkód w handlu i przedsiębiorczości.
- Mniejsza ingerencja banków centralnych w politykę pieniężną i rynki finansowe.
Wspomniane przykłady polityk promowanych przez liberalizm są bardzo ogólne, ponieważ stopniowanie lub intensywność każdej z tych polityk będzie skutecznie zależeć od tego, jaki konkretny rodzaj liberalizmu jest broniony, istniejący; jak wspomniano wcześniej, szerokie spektrum ideologii, które można sytuować w ramach teoretycznych liberalizmu.
Tak więc na polu liberalizmu zwolennikami większej ingerencji państwa w gospodarkę są zazwyczaj socjaldemokraci, podczas gdy anarchokapitaliści bronią całkowitej eliminacji państwa. Pomiędzy tymi dwiema grupami znajdujemy również wiele innych tendencji, takich jak liberalizm klasyczny, liberalizm konserwatywny, liberalizm tradycjonalistyczny, minarchiści… Ze względu na istnienie tej szerokiej różnorodności tendencji w ramach tej samej ogólnej koncepcji, musimy opowiedzieć historię liberalizmu od jego szersze i bardziej ogólne podstawy aż do chwili obecnej, przechodzące przez niektórych z najważniejszych teoretyków z ostatnich 6 lub 7 stuleci.
Główne fazy liberalizmu gospodarczego
Historia teorii liberalizmu ekonomicznego dzieli się na kilka etapów lub głównych szkół myślenia:
- Szkoła w Salamance (pochodzenie w XVI wieku)
- Klasyczna Szkoła Ekonomii (Anglosaski liberalizm gospodarczy Oświecenia)
- Szkoła austriacka (XIX wiek - obecnie)
- Szkoła w Chicago (S.XX-obecny)
- Czy neoliberalizm to nowy liberalizm?
W tej krótkiej kategoryzacji brakuje kilku szkół, które można by uznać za część ruchu liberalnego, a także ważnych okresów i procesów w gospodarczej i politycznej historii liberalizmu, ale ze względu na kwestię przestrzeni, w tym artykule będziemy trzymać się historii myśli liberalnej i jej najistotniejszych szkół.
1. Szkoła w Salamance
Szkoła w Salamance składała się z grupy hiszpańskich teologów i prawników w XVI i XVII wieku, których głównym zadaniem było odnowienie myśli św. Tomasza z Akwinu, wprowadzenie postępów w dziedzinach prawnych, teologicznych, społecznych i ekonomicznych, typowych dla humanizmu Renesans. Wiele z tych odkryć pochodzi z kamieni milowych, takich jak odkrycie Ameryki czy reformacja protestancka z początku XVI wieku.
Dominikaninem odpowiedzialnym za położenie fundamentów tej szkoły myślenia był teolog Francisco de Vitoria, profesor Uniwersytetu w Salamance na początku XVI wieku. Praktycznie wszyscy członkowie Szkoły Salamanki byli pierwotnie scholastykami, ale tylko mniejszość wszystkich scholastyków tamtych czasów należała do Szkoły Salamanki. Do najważniejszych scholastyków tamtych czasów należących do wspomnianej szkoły należały: wspomniany wcześniej Francisco de Vitoria, Juan de Mariana, Luis de Molina, Domingo de Soto, Tomás de Mercado… Wśród nich najbardziej znani są dziś Francisco de Vitorii i Juanowi de Mariana, za ich wkład w prawo i ekonomię.
Jaki był główny wkład Szkoły w Salamance?
Wszystko zaczęło się od uznania własności prywatnej za fundamentalny filar rozwoju gospodarczego, zgodnie z teoriami Szkoły w Salamance. Myśl tomistyczna już uznawała własność prywatną za ważny czynnik rozwoju społeczno-gospodarczego, co potwierdzili niektórzy teolodzy, tacy jak Juan de Mariana, a inni, tacy jak Domingo de Soto, zakwalifikowali. Ci ostatni, ze względu na grzeszne skłonności człowieka, uważali własność prywatną za konieczną, ale sam w sobie niewystarczający element do pełnego rozwoju społeczeństwa.
Innym kluczowym wkładem Szkoły w Salamance była jej teoria inflacji monetarnej, opracowana przez ks. Juana de Mariana w jego pracy Traktat i przemówienie w sprawie waluty runa, w którym wyjaśnia, w jaki sposób poprzez dewaluację waluty i wzrost ilości pieniądza będącego w obiegu w gospodarce może to spowodować wzrost cen poprzez zmniejszenie siły nabywczej (wartości) tej waluty. Może i powinno się to wiązać również z badaniem Martína de Azpilcueta na temat wpływu masowego napływu metali szlachetnych z Ameryki (ekspansja podaży pieniądza) na ceny towarów i usług w Hiszpanii, co zostało zademonstrowane w praktyce m.in. Rewolucja cenowa w Europie pod koniec XVI i na początku XVII wieku.
Wpływ Szkoły Salamanki dosięgnął tak istotnych teoretyków jak Adam Smith czy Friedrich A. von Hayek, należących do późniejszych szkół myśli ekonomicznej.
Klasyczna Szkoła Ekonomiczna
Klasyczna Szkoła Ekonomii i jej członkowie, zwani ekonomistami klasycznymi, byli pierwszymi ekonomistami, którzy ujawnili ideę wolnego rynku jako systemu większej efektywności dla społeczeństwa, a także jego naturalnej formy organizacji. Ekonomia klasyczna jest pod silnym wpływem merkantylizmu i francuskich fizjokratów, czynnik, który można zaobserwować w wielu ideach niektórych z najważniejszych klasycznych ekonomistów, takich jak Adam Smith, David Ricardo czy John Stuart Mill, wszyscy Brytyjczycy i obrońcy ilustrowane pomysły.
Adam Smith przez całe życie był autorem dwóch prac. Pierwszy Teoria uczuć moralnych, Opublikowany w 1759 r. jest traktatem socjologicznym o ludzkim zachowaniu i relacjach między jednostkami. Jego drugie dzieło, któremu zawdzięcza sławę, ma treść czysto ekonomiczną, jest to Bogactwo narodów, W którym z grubsza wyróżnia się przedłożeniem wcześniej Karolowi Marksowi laborystycznej teorii wartości, uznając, że wartość wytworzonych dóbr była determinowana przez koszty produkcji, wśród których najważniejsza była ilość pracy przeznaczonej na produkcję. powiedział dobrego. Smith jest również powszechnie znany z tego, że wyłożył ze swojego punktu widzenia walory wolnego handlu, a także podziału pracy i specjalizacji w łańcuchach produkcyjnych, wyjaśniając, w jaki sposób ta organizacja na poziomie społeczeństwa prowadziłaby do wyższej produktywności i większej wydajności. przydział dostępnych zasobów.
Po drugie, znajdujemy Davida Ricardo, XIX-wiecznego brytyjskiego ekonomistę, dobrze znanego ze swojej pracy Zasady Ekonomii Politycznej i Podatków, a także jego zbiory esejów na temat funkcjonowania rynków i handlu międzynarodowego. Ricardo jest dziś pamiętany ze swojej teorii specjalizacji biznesowej, w której zawiera przewagę komparatywną. Oznacza to, że Ricardo zaproponował, aby każdy kraj produkował minimalną liczbę towarów, w których się specjalizuje, ponieważ są bardziej wydajni w swojej produkcji niż reszta krajów sąsiednich, a zatem każdy naród eksportuje towary, które produkuje wydajniej, a resztę importuje. niezbędne towary, generując w ten sposób wartość poprzez handel międzynarodowy.
John Stuart Mill był brytyjskim ekonomistą i filozofem, bardzo bliskim utylitarnym teoriom ekonomii i liberalizmu politycznego, z dziełami o prestiżu historycznym, takimi jak O wolności. W Ekonomii Mill wyróżnia się poparciem dla empiryzmu związanego z utylitaryzmem ekonomicznym. Oznacza to próbę zmaksymalizowania użyteczności lub dobrobytu społeczeństwa poprzez wdrożenie tych środków, które wcześniej okazały się działać w praktyce, obliczanie wspomnianego efektu w sposób zagregowany na całą populację, a nie poprzez wpływ na jednostkę. . Mill wyróżnia się swoją teorią wartości użytkowania dóbr, obliczania ich wartości w oparciu o ich użyteczność (jest to jedna z wielu teorii, które później nakreśliła austriacka teoria wartości subiektywnej) oraz swoim badaniem dotyczącym kształtowania się płac na wolnym rynku.
Szkoła austriacka
Szkoła Austriacka jest źródłem wielu koncepcji ekonomicznych stosowanych do analizy marginalnej (użyteczność krańcowa, koszt alternatywny…), które strukturyzują współczesną ekonomię. Dwoma głównymi i bezpośrednimi uczniami założyciela Austriackiej Szkoły Ekonomii, Carla Mengera, byli Friedrich von Wieser i Eugen Böhm-Bawerk, obrońcy teorii wartości subiektywnej i marginalizmu. Szkoła ta rozwijała się w Austrii w okresie międzywojennym za sprawą postaci Ludwiga von Misesa i Friedricha A. von Hayeka. Cała seria autorów tworzących dziś pamięć o Szkole Austriackiej to wspomniany już Carl Menger i Friedrich von Wieser, poza niektórymi mniej znanymi autorami, takimi jak Oskar Morgenstern, Hans Mayer, Robert Meyer…
Często przymusowa emigracja tych ekonomistów w latach 30. z powodu nazistowskiego antysemityzmu pustoszącego Austrię (zwłaszcza po 1938 r.) nie oznaczała śmierci ich tradycji akademickiej. W szczególności pojawienie się w Stanach Zjednoczonych Misesa i Hayeka dało początek nowej generacji autorów inspirowanych austriacką analizą, głównie Kirznera i Rothbarda, którzy w ślad za nimi dodali swoje ziarnko piasku do Szkoła Austriacka.
Dziś najbardziej znanymi autorami Szkoły Austriackiej są Friedrich von Hayek i Ludwig von Mises.
Friedrich Hayek pracował przede wszystkim nad badaniem cykli koniunkturalnych, eksponując znaczenie informacji na rynkach i pokazując, jak liberalne społeczeństwa mogą prosperować bez centralnego planowania.
W 1931, po intelektualnym stażu w Wiedniu pod kierunkiem Friedricha von Wiesera, zaczął uczyć w London School of Economics. W czasie wojny napisał swoją wielką krytykę totalitaryzmu: Droga Poddaństwa.
Hayek kończy w Cakopalnia niewoli że centralne planowanie jest niepraktyczne. Informacje ekonomiczne, których potrzebują centralni planiści, są rozproszone po całej gospodarce, są tylko częściowe i efemeryczne. Całkowita informacja i wiedza o niej jest poza zasięgiem pojedynczego mężczyzny; jednak stanowi podstawę osobistego planowania milionów osób, podczas gdy rynek koordynuje działania.
W 1950 roku Hayek przeniósł się na Uniwersytet w Chicago, gdzie pracował nad nakreśleniem granic metody naukowej w rozumieniu społeczeństwa i rozwinął swój ideał tego, jak ludzkie instytucje ewoluują w sposób naturalny, bez potrzeby centralnego planowania.
Pomysł Hayeka, zgodnie z którym liberalny rząd powinien przestrzegać praw sprawiedliwości poprzez silne i stabilne rządy prawa, ale bez autorytatywnego kierowania społeczeństwem, podsumowuje się w Podstawy wolności. Hayek opisał tę ideę w zaledwie trzech słowach: Prawo, Prawodawstwo i Wolność.
Z drugiej strony Ludwig von Mises wstąpił do szkoły austriackiej po lekturze zasady ekonomii Mengera. Na seminariach Böhm-Bawerka w Wiedniu zainteresował się teorią monetarną. W 1912 roku, mając zaledwie 31 lat, opublikował Teoria pieniądza i kredytu w którym stosuje analizę użyteczności krańcowej do środków wymiany.
Mises służył jako główny ekonomista w Wiedeńskiej Izbie Handlowej, a od 1913 do 1934 organizował prywatne seminaria na Uniwersytecie. Twoja książka Socjalizmz 1922 r. stwierdza, że bez efektywnego systemu cen społeczeństwa socjalistyczne nigdy nie mogłyby wypracować efektywnej i racjonalnej kalkulacji ekonomicznej, co w bardziej skondensowany sposób przedstawia w jego artykule Niemożliwość kalkulacji ekonomicznej w socjalizmie.
Po dojściu Hitlera do władzy Mises osiadł w Szwajcarii, a następnie w Stanach Zjednoczonych. Tam pisał Ludzkie działanie, opublikowaną w 1949 roku, książkę, w której wyjaśnia ekonomię jako naukę dedukcyjną, a nie predykcyjną.
Szkoła w Chicago
Szkoła chicagowska powstała jako nurt myśli w obronie wolnego rynku w drugiej połowie XX wieku. Szkoła chicagowska stawiła czoło keynesowskiej teorii ekonomicznej i ekspansywnej polityce fiskalnej. Stanowią one jedną z głównych szkół myśli ekonomicznej mieszczącą się w pojęciu „ekonomii neoklasycznej”, podkreślającą figurę homo economicus typową dla teorii racjonalistycznej dotyczącej oczekiwań i zachowań konsumentów. Szkoła Chicagowska została założona przez George'a Stiglera, który w 1982 roku otrzymał Nagrodę Nobla.
Zaledwie 6 lat wcześniej Milton Friedman, jeden z czołowych ekonomistów Szkoły Austriackiej, otrzymał Nagrodę Nobla, znany ze swoich badań nad teorią monetarną i związkami między wzrostem podaży pieniądza, wzrostem gospodarczym i bazową inflacją. Jednym z jego najwybitniejszych dzieł jest: Historia monetarna Stanów Zjednoczonych, którą napisał z Anną Schwartz.
Czy neoliberalizm to nowy liberalizm?
W ostatnich latach często słyszy się określenie neoliberał na określenie kogoś bliskiego opisanym wcześniej ideom liberalizacji rynku i minimalnej ingerencji państwa w gospodarkę. Ale skąd wzięło się określenie „neoliberalizm”?
Termin neoliberalizm został po raz pierwszy ukuty w 1938 r. przez rosyjskiego naukowca Aleksandra Rüstowa, w 1938 r., próbując opisać teorię społeczno-ekonomiczną reprezentującą trzecią drogę między kapitalizmem a socjalizmem, odnosząc się zatem do rodzaju socjaldemokracji, a zatem próbując odróżnić go od klasycznego liberalizmu lub teorii laissez faire. Podobnie ideologią, która najbardziej przypomina to, o czym mówił Rüstow 81 lat temu, byłaby społeczna gospodarka rynkowa, znana dziś jako socjaldemokracja, jak to już wcześniej demaskowaliśmy.
Jeśli zwrócimy się do prac jakiegokolwiek klasycznego liberała lub libertariańskiego ekonomisty, z tych wcześniej opisanych, zobaczymy, że nigdy nie używali tego terminu w odniesieniu do swojej ideologii lub swoich propozycji ekonomicznych.
W ostatniej dekadzie termin „neoliberalizm” ma charakter pejoratywny i jest używany prawie wyłącznie przez ekonomistów bardziej interwencjonistycznych lub zbliżonych do socjalizmu rynkowego, takich jak Paul Krugman czy Joseph Stiglitz.Jednak nadal nie jest to termin akceptowany przez liberalnych ekonomistów głównego nurtu, którzy wolą nazywać siebie „liberałami”, „libertarianami” (z odpowiednim rozróżnieniem, jakie to za sobą pociąga) lub „kapitalistami”.
Tak więc poza sądami wartościującymi, które przechylałyby szalę na to, co najlepsze lub najgorsze w nurcie, poza ideologią tego, kto przekazuje ten termin, a nawet ignorując pochodzenie tego, kto go ukuł, jeśli ściśle trzymamy się idei, pod którą termin neoliberalizm narodził się, można śmiało powiedzieć, że pojęcie neoliberalizmu jest bliższe socjaldemokracji niż liberalizmowi. Co nie jest dobre ani złe, lepsze ani gorsze, tak po prostu dyktuje wiedza historyczna.
Artykuł napisany przez Álvaro Martína. (@alvaromartinbcs)