W krajach takich jak Hiszpania, ze starzejącą się strukturą populacji, ekonomiści zastanawiają się, jak sfinansować publiczny system emerytalny. Aby uzupełnić emeryturę publiczną, wielu decyduje się na prywatne oszczędności. Oznacza to inwestowanie w prywatne plany emerytalne. Jednak zwroty z tych produktów finansowych nie są do końca znaczące.
Instytucje takie jak Bank Hiszpanii, a także z sektora finansowego, doradzają obywatelom inwestowanie w plany emerytalne. Ale te apele miały niewielki wpływ na oszczędzających, których nie pociągają prywatne plany emerytalne.
Obsługa planów emerytalnych jest prosta. Z określoną częstotliwością wpłacana jest pewna suma pieniędzy, aby menedżerowie inwestowali ją w tytuły długu publicznego lub akcje. Celem jest zwiększenie kwot wnoszonych, ale aby był rzeczywisty zysk, wzrost kwoty przeznaczonej na plan emerytalny musi być wyższy niż inflacja.
Niska rentowność
Cóż, rzeczywistość opłacalności planów emerytalnych w Hiszpanii jest ponura dla inwestorów. Dowodem na to jest fakt, że średnia rentowność programów emerytalnych w ubiegłym roku wyniosła -0,04%, a inflacja 1,2%. Stanowi to stratę 1,24% dla oszczędzających.
Ale nie skupiajmy się na okresie tak krótkim jak roczna rentowność. Przeanalizujmy rentowność w dłuższym horyzoncie czasowym. Rentowność 5-letnia wynosi 3,33%, natomiast w okresie 10-letnim jest nieco wyższa niż 2%. Co więcej, aby osiągnąć zwroty przekraczające 4%, musimy wziąć pod uwagę okres 26 lat.
Niska rentowność planów emerytalnych to w Hiszpanii fakt. Jednym z danych, który potwierdza tę tezę, jest to, że tylko 5% planów emerytalnych przekracza zwroty na poziomie 1%. Co gorsza, około 50% planów emerytalnych ponosi straty przekraczające 0,5%. Przy tak niskich dochodach normalne jest, że oszczędzający czują się zniechęceni, gdy rozważają inwestowanie w plany emerytalne.
Użytkownicy programów emerytalnych
Teraz pada pytanie: Kto inwestuje w tego rodzaju produkt finansowy? Oczywiście, aby oszczędzać, musisz mieć dobry poziom dochodów. Najprościej mówiąc, najwięcej zarabiają użytkownicy prywatnych planów emerytalnych. W tym sensie 52% osób o rocznych dochodach przekraczających 51 000 euro inwestuje swoje pieniądze w plany emerytalne.
Pamiętajmy, że stopa oszczędności w Hiszpanii spadła. Już w naszym artykule „Czy Hiszpania ma problem z oszczędzaniem” ostrzegaliśmy, że przy średniej pensji wynoszącej 24 864 euro (dane Urzędu Skarbowego) oszczędzanie nie było łatwą misją. A oszczędności w 2017 r. spadły do progów z 1999 r., jak wynika z informacji Narodowego Instytutu Statystycznego. To wyjaśnia, że wśród osób, których roczny dochód nie przekracza 18 000 euro, tylko 7% ma plany emerytalne.
Wysokie prowizje i niekorzystne opodatkowanie
Inną wadą planów emerytalnych w Hiszpanii są wysokie koszty, które muszą ponosić. Wysokie prowizje i wysokie podatki to dwa czynniki, które demotywują konsumenta.
W Hiszpanii prowizje wynoszą 1,3%, co jest bardzo wysokim wynikiem w porównaniu z takimi krajami jak Wielka Brytania, Niemcy i Dania, gdzie stanowią zaledwie 0,2%. I nie mówmy o Holandii, gdzie prowizje wynoszą zaledwie 0,1%. Dlatego wysokie prowizje prowadzą do nieopłacalnego i nieefektywnego prywatnego systemu oszczędzania.
Wysokie koszty zarządzania tłumaczy się niską konkurencją w sektorze programów emerytalnych, co powoduje, że podmioty zarządzające ustalają wysokie prowizje.
Nie możemy też ignorować opodatkowania lub opodatkowania planów emerytalnych. Ponownie znajdujemy powody, które zniechęcają konsumenta. Co prawda istnieje możliwość odliczenia maksymalnie 8 000 euro podatku dochodowego od osób fizycznych za składki wpłacane na plany emerytalne, ale przy wykupie pieniędzy z planu emerytalnego jest opodatkowane procentami, które wahają się od 19% do 45% . Wręcz przeciwnie, fundusze inwestycyjne cieszą się znacznie korzystniejszą stawką podatkową, wynoszącą od 19% do 23%.
Podsumowując, niskie zwroty samych planów emerytalnych, inflacja, wysokie prowizje i niekorzystne opodatkowanie sprawiają, że plany emerytalne w Hiszpanii są alternatywą dla oszczędności o niskiej rentowności.