Niekonwencjonalna polityka pieniężna to taka, która wykorzystuje nietypowe mechanizmy do reaktywacji gospodarki i utrzymania stabilności ekonomiczno-finansowej.
Niekonwencjonalna lub niestandaryzowana polityka pieniężna to te niezwykłe mechanizmy. Często stosuje się je w czasach głębokiego kryzysu, kiedy konwencjonalna polityka pieniężna nie wystarcza. Początkowo bank centralny modyfikuje podstawowe parametry, takie jak stopy procentowe. Jeśli to nie ma wpływu na gospodarkę, uciekaj się do bardziej agresywnej polityki.
Poza ogólnymi celami polityki pieniężnej niekonwencjonalna polityka pieniężna realizuje swoje własne cele. Jego cele to:
- Zapewnij lub odbierz płynność dzięki potężniejszym mechanizmom.
- Utrzymanie prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych.
Istotne jest również to, że wśród środków niekonwencjonalnych znajdują się zmodyfikowane środki konwencjonalne. Na przykład, jako środek niekonwencjonalny, bank centralny może modyfikować terminy zapadalności konwencjonalnego instrumentu polityki pieniężnej.
Niekonwencjonalne instrumenty polityki pieniężnej
Pomimo tego, że poszczególne centrale posiadają publikacje na ten temat, ich podział nie jest bardzo wyraźny. Są to niewątpliwie złożone mechanizmy. W każdym razie my w Economy-Wiki.com podjęliśmy wysiłek, aby to podzielić. Niekonwencjonalnymi instrumentami polityki pieniężnej są:
Operacje regulacyjne
Głównym celem operacji dostrajających jest kontrola stóp procentowych w przypadku przypadkowych zmian płynności. Innymi słowy, w obliczu nieoczekiwanych zmian płynności działają operacje dostrajające.
Chociaż są jednymi z podstawowych instrumentów stosowanych przez bank centralny, ich użycie sprowadza się do momentów, w których coś jest nie tak. Dlatego, choć moglibyśmy je zaliczyć do miar konwencjonalnych, lepiej wpisują się w te niekonwencjonalne.
Operacje strukturalne
Operacje strukturalne wykorzystywane są przez bank centralny do korygowania swojej pozycji względem sektora finansowego. Mogą być regularne lub nie, jak wymaga tego gospodarka. W tym celu bank centralny wykonuje proste operacje, operuje swapami walutowymi i kupuje lub sprzedaje dług na suwerennym rynku instrumentów o stałym dochodzie.
luzowanie ilościowe
Quantitative easing to termin przetłumaczony z języka angielskiego, który oznacza „luzowanie ilościowe”. Stąd w niektórych dokumentach jest skrótem QE.
Środki luzowania ilościowego są bardziej agresywne niż poprzednie. Kiedy stopy procentowe są już na minimalnym poziomie, operacje otwartego rynku mają niewielki wpływ. Stąd zamiarem jest uelastycznienie polityki pieniężnej. W rzeczywistości luzowanie ilościowe jest rozszerzeniem dwóch poprzednich rodzajów operacji. Różnica tkwi w nazwie partii (elastyczny). Kiedy stosuje się luzowanie ilościowe, dzieje się tak, że zarówno operacje dostrajające, jak i strukturalne (nawet te w ramach konwencjonalnej polityki pieniężnej) stają się bardziej elastyczne. Częściej stosowane są dłuższe terminy zapadalności, przy niższym oprocentowaniu i na ogół na lepszych warunkach.
Na wykresie wskazujemy, że operacje przeprowadzane są na rynkach długu państwowego. W rzeczywistości istnieją również operacje na rynkach długu państwowego. Dzieje się tak, że jest rozszerzeniem powyższego.
Program zakupu aktywów
Jest rozszerzeniem poprzedniego punktu. Są one zwykle znane lub określane jako „Rozszerzenie programu zakupu aktywów”.
Ujemne stopy procentowe
Stopy procentowe są niewątpliwie konwencjonalnym instrumentem polityki pieniężnej. Jednak gdy stałe udogodnienia są poniżej zera, uważa się to za niekonwencjonalny środek polityki pieniężnej.
Krótko mówiąc, gdy tradycyjne nie wystarcza, bank centralny modyfikuje istniejące instrumenty i w razie potrzeby tworzy nowe. Wszystko po to, aby osiągnąć cele kontroli inflacji, zwiększenia wzrostu, zmniejszenia bezrobocia i poprawy bilansu płatniczego.
Prowadzenie do przodu
Wreszcie jest forward guidance. Ten mechanizm jest instrumentem zarządzania oczekiwaniami. W języku hiszpańskim byłoby to coś w rodzaju przewodnika na przyszłość. Banki centralne wykorzystują swoje konferencje prasowe i publiczne oświadczenia jako wskazówki dla inwestorów.
Kiedy składasz oświadczenia typu: „Spodziewamy się podwyżki stóp procentowych w nadchodzących miesiącach”, składasz oświadczenie o intencji. To wstrząsa rynkami, a inwestorzy odpowiednio działają. Bank centralny może wywierać wpływ na rynek nawet bez użycia instrumentów monetarnych.