Prawo zasiedzenia to prawo do przywłaszczenia sobie czegoś początkowo obcego. Jest to, zgodnie z użytkowaniem w czasie i pewnymi wymogami prawnymi, czyli nabycie składnika aktywów poprzez jego użytkowanie.
Usucapión lub zasiedzenie lub zasiedzenie jest w prawie cywilnym sposobem na zwiększenie majątku danej osoby poprzez korzystanie i dalsze korzystanie z aktywów przez długi czas oraz w sposób domowy i normalny. Ogólnie jest to nietypowy, ale dobrze znany sposób nabycia własności aktywów, taki jak między innymi zakup, darowizna, cesja lub spadek.
Prawo to wywodzi się z prawa rzymskiego, gdzie wskazano, że tylko pierwotna własność, którą posiada się jako właściciel, może wywołać skutek przejęcia własności w drodze zasiedzenia. Oznacza to, że posiadanie jako właściciel jest pierwszym koniecznym warunkiem do przepisania.
Wymagania dotyczące posiadania prawa do zasiedzenia
Aby to prawo było skuteczne, na ogół musi istnieć kilka okoliczności. W hiszpańskim kodeksie cywilnym, opartym na prawie rzymskim, zasiedzenie ustala się w sposób zwyczajny lub nadzwyczajny:
- Zwyczajny
- Dobra wiara posiadacza: To znaczy, że nie robi się tego ze złymi duchami i ukrytymi występkami i że osoba, od której to dobro otrzymało, była jego właścicielem i mogła mu je przekazać.
- Prawy tytuł: Prawo mówi, że wystarczy przekazać dobro. Musi być prawdziwe i ważne, możliwe do udowodnienia.
- Okres zatrudnienia: W przypadku nieruchomości przyjmuje się ogólnie 10 lat lub 20 lat, jeśli właściciel mieszka za granicą lub za granicą. W przypadku majątku ruchomego 3 lata.
- Nadzwyczajne: zarówno dobra wiara posiadacza, jak i uczciwe traktowanie są eliminowane. Z kolei może to być:
- Publiczny: Jest to istotne, gdyż zainteresowani przejęciem nieruchomości nie mogli mieć wiedzy o tych faktach.
- Spokojna: Że nie uzyskuje się go siłą lub zastraszeniem.
- Nieprzerwany: W przypadku nieruchomości 30 lat, a ruchomości 6 lat.