Bezrobocie frykcyjne to bezrobocie dobrowolne, które trwa przez okres między odejściem pracownika z jednej pracy a znalezieniem innej.
Bezrobocie frykcyjne występuje, gdy bezrobotni decydują się dobrowolnie odejść z pracy, aby odpocząć, studiować lub znaleźć inną pracę.
Wspomniane bezrobocie jest zatem uzależnione od osobistej sytuacji każdego pracownika. Przyczyny odejścia z pracy zależą od każdej osoby: od nauki, opieki nad bliskimi, po zmianę miejsca zamieszkania, a nawet przeżycie prostej niezgody w warunkach obecnego stanowiska. Ten ostatni przypadek nazywa się poszukiwaniem (lub czekaniem) bezrobociem. Dzieje się tak, gdy szukamy innej pracy w tym samym sektorze, ale z lepszym wynagrodzeniem.
Bezrobocie frykcyjne jest jednym z powodów, dla których nie osiąga się pełnego zatrudnienia (przynajmniej nie w sensie keynesowskim). W ten sposób możemy zgodzić się, że rzeczywiste bezrobocie to sama stopa bezrobocia minus stopa frykcyjne (lub dobrowolne). Inną przyczyną nieosiągnięcia pełnego zatrudnienia jest bezrobocie strukturalne. Jest to spowodowane niedopasowaniem tego, czego poszukują firmy, do wiedzy lub umiejętności oferowanych przez pracowników.
Graficzna reprezentacja bezrobocia frykcyjnego
Do przedstawienia poziomu bezrobocia frykcyjnego wykorzystuje się krzywą Beveridge'a. Wiąże to stopę pustostanów i stopę bezrobocia przez nachylenie ujemne – nie mylić z krzywą Philipsa, która określa związek między bezrobociem a inflacją. Tak więc zmiany na rynku pracy w funkcji podaży i popytu na pracę spowodują przesunięcie krzywej Beveridge'a w tym czy innym kierunku.
