Psychologia humanistyczna - Co to jest, definicja i pojęcie

Psychologia humanistyczna to podejście do psychologii, które koncentruje się na badaniu osoby na poziomie globalnym. Ceni ich myśli, emocje, zachowania lub kontekst życia, aby oferować rozwiązania i sposoby leczenia ich problemów.

W historii psychologii humanistycznej doniosłą rolę odegrał amerykański psycholog Abraham Maslow. Odkąd był twórcą psychologii humanistycznej w latach 60. XX wieku. W przeciwieństwie do poprzednich nurtów opartych na behawioryzmie lub poznawczej psychologii behawioralnej, psychologia humanistyczna pojmuje jednostkę jako całość.

W tym humanistycznym nurcie uwzględniany jest kontekst, w jakim znajduje się człowiek. Koncentruje się nie tylko na myślach lub pewnych zachowaniach, ale osoba jest analizowana na poziomie globalnym.

Nie skupia się na przyczynie i skutkach problemu. Na przykład osoba jest narażona na zmiany, sytuacje i doświadczenia życiowe o najróżniejszym charakterze, które mogą powodować dyskomfort, a nawet patologie. Na tym skupia się psychologia humanistyczna. Oznacza to, że skupia się na egzystencjalnej części ludzi.

Przedmiot badań i charakterystyka psychologii humanistycznej

Następnie rozkładamy przedmiot badań, a także cechy psychologii humanistycznej.

Terapie i zabiegi są skoncentrowane na osobie. Ceni się ich żywotny kontekst, ich myśli, emocje czy uczucia.
Psychologia nie skupia się na problemie ani zachowaniu, które może z niego wynikać. Globalnie ocenia osobę biorąc pod uwagę wiele czynników związanych z jego osobą.
Każda istota ludzka jest uważana za osobę wolną, której wolności muszą być szanowane w każdej dziedzinie.
Jeśli dana osoba spełnia ich potrzeby, znacznie lepiej rozwija swój potencjał.
Każda osoba musi zostać zaakceptowana. Jego mocne i słabe strony są jego częścią i dlatego należy je brać pod uwagę.

Humanistyczna terapia Carla Rogersa

Terapię humanistyczną opracował Carl Rogers. Proponuje następujące etapy jego realizacji:

Jednostka nie jest objęta pewną patologią, ale osoba jest oceniana i jej okoliczności są oceniane.
Terapeuta i pacjent utrzymują płynną relację. Nie chodzi o podchodzenie do swoich problemów w sposób chłodny i techniczny, ale raczej o to, aby Ci pomóc, towarzyszyć Ci przez cały proces, dając Ci narzędzia do rozwiązania problemu.
Nie ma zautomatyzowanego leczenia. Celem jest, aby pacjent czuł się stopniowo coraz lepiej dzięki pracy terapeutycznej mającej na celu poprawę jego zdrowia psychicznego.
Pracuje się nad różnymi czynnikami, które wpływają na jednostkę. Myśli, emocje, sytuacja życiowa, w której się znajduje, to między innymi kwestie, które składają się na całość osoby.