Thomas Sowell jest ekonomistą urodzonym w 1930 roku w Gastonii w Północnej Karolinie. Doktorat z ekonomii (1968) na Uniwersytecie w Chicago charakteryzuje się myślą ekonomiczną i polityczną, która łączy elementy libertariańskie i konserwatywne.
Po wstąpieniu na Uniwersytet Harvarda Thomas Sowell ukończył ekonomię w 1958 roku z doskonałymi wynikami. W tym czasie jego tok myślenia był daleki od wizji gospodarczej i politycznej, którą osiągnął w okresie dojrzałości. Tak więc w młodości był pod silnym wpływem twórczości Karola Marksa. W 2002 roku otrzymał Narodowy Medal Humanistyki Stanów Zjednoczonych za przełomowe stypendium obejmujące historię, ekonomię i nauki polityczne.
Myśl ekonomiczna i polityczna Thomasa Sowella
Podczas swojego pobytu na uniwersytecie Sowell miał profesorów, takich jak wybitny ekonomista Milton Friedman. Jednak nawet tak zagorzały obrońca wolnego rynku jak Friedman nie zdołał zmienić poglądów Sowella.
Zmiana w myśleniu Thomasa Sowella miała miejsce w czasie jego służby w administracji USA w Portoryko. Sowell zauważył, że narzucenie płacy minimalnej wykluczyło znaczną część pracowników z rynku, jednocześnie zdając sobie sprawę, że różne organy publiczne mają własne interesy i motywacje.
Później jego książki miałyby wielkie znaczenie w ekonomii. Wśród nich na uwagę zasługuje „Ekonomia podstawowa”, w której porusza i wyjaśnia wiele aspektów gospodarki, takich jak: ceny, rynki, rola rządu, pieniądza, handlu, produktywności, pracy i płac.
Amerykański myśliciel i ekonomista również nie zaniedbywał znaczenia wiedzy i jej związku z gospodarką. Tu pojawia się pytanie, jak i kiedy wiedza jest dostępna i czy dociera do tych, którzy podejmują wielkie decyzje. Wszystko to zostało omówione w jego pracy „Wiedza i decyzje”.
Politycznie wyróżniał się krytyką progresywizmu. Na szczególną uwagę zasługuje jego sprzeciw wobec wszystkich tych działań mających na celu pozytywną dyskryminację.
Mówi się, że jest liberalny, bo nie jest przeciwny zmianom i jest zwolennikiem wolności gospodarczej i indywidualnej. Jednak jego idee pasują również do konserwatyzmu, ponieważ wierzy w takie pojęcia, jak ludzka wspólnota i autorytet, które uważa za niezbędne dla formowania i zachowania jednostki.
Wizja ekonomiczna Thomasa Sowella
Jeśli chodzi o swoją wizję gospodarki, płodny Sowell mówił o wielu aspektach. Następnie wyjaśnimy jego najwybitniejsze pomysły.
Wynagrodzenie
Thomas Sowell twierdzi, że pracownicy związkowi mają zwykle wyższy poziom kwalifikacji i doświadczenia niż pracownicy młodsi. Tym samym wynagrodzenie młodych pracowników, z uwagi na ich niższe kwalifikacje i doświadczenie, będzie zbliżone do płacy minimalnej.
Cóż, wraz ze wzrostem płacy minimalnej wzrasta prawdopodobieństwo, że bardziej wykwalifikowani pracownicy zostaną zastąpieni przez mniej wykwalifikowanych pracowników. Sowell jest więc przeciwny ustanowieniu przepisów prawa pracy dotyczących płacy minimalnej.
Horyzont czasowy w polityce i ekonomii
W przeciwieństwie do tego, co dzieje się w gospodarce, w polityce horyzont czasowy okazuje się znacznie krótszy. Dlatego politycy mają tendencję do działania w krótkim okresie, umniejszając skutki, jakie ich działania i decyzje mogą mieć w dłuższej perspektywie.
Dystrybucja bogactwa
Okrągłe reprezentacje graficzne wskazują, jaki procent bogactwa kraju zmonopolizował każdy z różnych sektorów społecznych. Teraz nie tylko ma znaczenie, jak to bogactwo jest rozdzielone między każdą grupę społeczną, ale jaka część odpowiada każdej jednostce. Dlatego tak naprawdę ważna jest wielkość całkowitej puli bogactwa.
Wydajność, płace i konkurencyjność
Wyższe pensje na jednostkę czasu nie oznaczają wyższych jednostkowych kosztów produkcji. Dla Sowella w niektórych krajach może istnieć tańsza siła robocza, ale będzie ona mniej wydajna niż w innych krajach, w których zarobki są wyższe.
Ponadto konieczne jest nie tylko uwzględnienie kosztów pracy, ponieważ konkurencyjność zależy również od kosztu kapitału lub kosztów generowanych przez administrację.
O kryzysie subprime
Według Thomasa Sowella, kiedy w latach 2007-2008 wybuchł kryzys na rynku subprime, politycy rzadko byli pociągani do odpowiedzialności za tę ekonomiczną katastrofę. Tym samym ekonomista amerykański broni, że to politycy nakłaniali pożyczkodawców do udzielania pożyczek słabo wypłacalnym klientom.